Ο πορφυρός μανδύας του πρύτανη και η Έκθεση PISA για την εκπαίδευση

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Οργή, θλίψη και απογοήτευση προκαλεί το γεγονός ότι στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα θεωρείται φυσιολογικό να συζητούμε αν ορθώς ή όχι ένας πρύτανης επιλέγει να κάνει επίδειξη των υποκριτικών του ικανοτήτων στην Πόλη του Φωτός, τυλιγμένος σε έναν κόκκινο μανδύα, την ώρα που το πανεπιστήμιό του παραμένει κλειστό επί τρεις μήνες και οι φοιτητές του κινδυνεύουν να χάσουν το εξάμηνό τους, με τους χειμαζόμενους από την κρίση γονείς τους να πληρώνουν άνευ ανταλλάγματος ενοίκια, τροφεία και ένα σωρό άλλα έξοδα.

Η πειθαρχική δίωξη του πρύτανη για μια επιεικώς ανάρμοστη συμπεριφορά, που δείχνει ότι αδυνατεί να αποκτήσει έστω και για μια στιγμή συναίσθηση των ευθυνών του, προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων, πρωτοστατούντος του τμήματος Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ, που θεώρησε σωστό να επιλέξει ως επιχείρημα ότι δεν ευθύνεται ο πρύτανης για τη μη λειτουργία του Πανεπιστημίου!

Δεν είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται τη γελοιότητα - άλλωστε ο καθένας μπορεί να γελοιοποιείται όσο θέλει και ο καθένας μπορεί να υπερασπίζεται κάθε γελοιότητα.

Είναι πως ο κάθε λογικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι ακόμη κι’ αν δεν ευθύνεται για μια δυσμενή εξέλιξη στον χώρο ευθύνης του (όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ), οφείλει να διαθέτει την αναγκαία ευσυνειδησία και να μην εγκαταλείπει τον χώρο που δήθεν υπερασπίζεται - και μάλιστα για να παίξει θέατρο στο Παρίσι.

Το 2001 στη Γερμανία είχε ξεσπάσει σάλος όταν ο τότε Σοσιαλδημοκράτης υπουργός Άμυνας Ρούντολφ Σάρπινγκ, εκ των βομβαρδιστών της πρώην Γιουγκοσλαβίας, ταξίδεψε με πολεμικό αεροπλάνο στη Μαγιόρκα για να κάνει τις διακοπές του με τη φιλενάδα του, την ώρα που Γερμανοί στρατιώτες έφευγαν για τα Σκόπια.

Ο γερμανικός Τύπος είχε δημοσιεύσει φωτογραφίες του υπουργού πλάι στην πισίνα, με την κόμισσα Πιλάτι, την ώρα που στη γερμανική Βουλή ξεκινούσε η συζήτηση για τη συμμετοχή Γερμανών στρατιωτών στη νατοϊκή αποστολή «Αναγκαία Συγκομιδή», που σκοπό είχε να μαζέψει τα απόνερα από τους βομβαρδισμούς και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Είχε τότε αρνηθεί να παραιτηθεί, αλλά τελικά υποχρεώθηκε να το πράξει ένα χρόνο αργότερα, υπό το βάρος πλέον (και) ενός σκανδάλου χρηματισμού.

Αλλά εδώ όλα επιτρέπονται και όλα θεωρούνται φυσιολογικά.

Την ίδια ώρα, όλοι εκείνοι που ολοφύρονται για την πειθαρχική δίωξη του πρύτανη, όλοι εκείνοι που φωνασκούν ότι δεν χρειάζεται αξιολόγηση σε καμία βαθμίδα της εκπαίδευσης, όλοι οι τέλειοι και οι αναντικατάστατοι, όλοι οι υπερασπιστές των «ανεύθυνων» που δεν φταίνε για την κατάντια της εκπαίδευσης στη χώρα μας, διότι φταίει πάντα το… σύστημα, δεν έχουν ακόμη βρει μια λέξη να πουν για την μόλις δημοσιευθείσα έκθεση PISA του ΟΟΣΑ.

Μια έκθεση-κόλαφο, που καλύπτει την τριετία 2009-2012, με 510.000 μαθητές από 65 χώρες να έχουν λάβει μέρος στο τεστ αξιολόγησης και με την Ελλάδα να έχει κατρακυλήσει κατά 17 θέσεις στην κατάταξη, καταλαμβάνοντας την 42η θέση.

Σύμφωνα με την έκθεση, στη χώρα μας αυξήθηκε το ποσοστό των 15χρονων μαθητών με χαμηλές επιδόσεις στην κατανόηση κειμένου, στα μαθηματικά και στις φυσικές επιστήμες.

Το 22,6% των 15χρονων στη χώρα μας αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην κατανόηση κειμένου, την ώρα που ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 17,8%.

Το 35,7% παρουσιάζουν χαμηλές επιδόσεις στα μαθηματικά, με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο στο 22,1%. 

Το 38% παρουσιάζουν χαμηλές επιδόσεις στις φυσικές επιστήμες, με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο στο 16,6%.

Οι χώρες που έχουν επιτύχει τον στόχο του 15% δεν είναι όλες «πλούσιες».

Εκτός από τη Φινλανδία, την Ολλανδία, τη Γερμανία, τη Δανία, βρίσκουμε εκεί και την Εσθονία, την Ιρλανδία, την Πολωνία.

Το αναφέρω, γιατί κάποιοι σίγουρα θα σπεύσουν να πουν πως φταίει το… μνημόνιο!

Ότι δηλαδή λόγω του μνημονίου τα παιδιά δεν καταφέρνουν να κατανοήσουν ένα κείμενο.

Μόνο που μέχρι το 2012 δεν υπήρχε καμιά κινητικότητα και καμιά διαθεσιμότητα – εκτός κι’ αν κάποιοι θελήσουν να μας πουν ότι επειδή κόπηκαν οι μισθοί, έπαψε και η διδασκαλία των κειμένων και ό,τι άλλο συνεπάγεται η εκπαίδευση.

Πρέπει δε να σας πω ότι όποιος παρακολουθεί αυτές τις εκθέσεις εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, θα διαπιστώσει πως καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα:

Τα 15χρονα παιδιά στην Ελλάδα παρουσιάζουν δυσκολίες στην κατανόηση κειμένου, στα μαθηματικά, στις φυσικές επιστήμες και στην κλασσική παιδεία.

Πριν από δέκα και δεκαπέντε χρόνια, βέβαια, δεν υπήρχε μνημόνιο, ούτε περικοπές, ούτε κινητικότητα.

Υπήρχε, όμως, (και εξακολουθεί να υπάρχει) μια άλλη κατάρα.

Και εκεί μπορεί κανείς να συμπεριλάβει ό,τι θέλει - ακόμη και τον πορφυρό μανδύα του πρύτανη.