Και το παραμύθι μας κάπως έτσι εκτυλίσσεται...

Κάπου, κάπως, κάποτε, επικρατούσε στην παραμυθένια μας πατρίδα, αγάπη και ομόνοια. Περπατούσαμε στο δρόμο και μοιράζαμε καλημέρες απλόχερα ο ένας στον άλλον, γνωστό και άγνωστο. Δεν επιλέγαμε τις παρέες μας βάσει χρώματος, αθλητικού ή πολιτικού.

Δεν περιμέναμε από κανένα κόμμα να μας ταΐσει, γιατί αν και έλειπε παιδεία στους παλαιότερους, είχαν γνώση και ήξεραν ότι με παραμύθια, οικογένειες δεν χτίζονται. Δούλευαν όλη μέρα, σε οικοδομές, σε χωράφια και οπουδήποτε αλλού για να ζήσουν και να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους. Γυρνούσαν μέχρι τα ξημερώματα για καντάδες και παρέες, δεν επέλεγαν με ποιον θα πιουν ένα ποτήρι κρασί από το τι κόμμα είναι. Γιατί απλά κανείς δεν ανήκε σε κανένα κόμμα, παρά μόνο στα πιστεύω του και τις αρχές του. Μας μεγάλωσαν δουλεύοντας σκληρά, πουλώντας ακόμα και αυγά, γάλα και τυριά από τα ζώα που είχαν σπίτι τους.

Και ξαφνικά... μέσα σε λίγα χρόνια... άλλαξαν όλα. Σκαρφαλώσαμε πάνω στα «εγώ» μας και γαντζωθήκαμε εκεί χωρίς κανείς να θέλει να κατέβει. Περιμέναμε από τους άλλους να κάνουν κάτι για εμάς, χωρίς να κουνάμε καν το δαχτυλάκι μας. Ξεχάσαμε την αγάπη και μάθαμε το μίσος, δεν θυμόμασταν την ομόνοια και θυμηθήκαμε τη διχόνοια. Σταματήσαμε τις παλιές παρέες. Ξεχωρίσαμε τους φίλους μας βάσει το τι ομάδα ήταν ή τι κόμμα ψήφισαν. Οι καντάδες έδωσαν τη θέση τους στις καταγγελίες. Και ενώ όταν παλιότερα είχαμε διαμάχη με κάποιον φίλο μας πηγαίναμε σπίτι του για ένα κρασάκι και φεύγαμε αγκαλιασμένοι, σήμερα αρχίζουμε αμέσως τις καταγγελίες, μέσα από ένα facebook ή μέσα από την ανωνυμία μας πολλές φορές ακόμα.

Ξεχάσαμε να δουλεύουμε γιατί πολύ απλά, δεν δουλεύουν και οι άλλοι. Απαιτούμε να δουλεύουμε όσες ώρες και όπου θέλουμε και εννοείται να πληρωνόμαστε τα διπλάσια τουλάχιστον από εκείνον που δουλεύει σε μία οικοδομή.

Βάλαμε τις ομάδες και τα κόμματα πάνω απ όλους, γιατί απλά έτσι μας έταξαν. Παίζουμε με την υγεία, την παιδεία, το αύριο των παιδιών μας γιατί απλά έτσι μας επιβάλλουν οι μέντορές μας και οι προστάτες μας.

Γίναμε νέοι «πάπες» στη θέση του πάπα, αφού εμείς διεκδικούμε το «αλάθητό» του. Και αν σήμερα είναι περισσότερο διαχρονική από ποτέ η αγάπη που κήρυξε ο Χριστός μας, είναι στο χέρι μας όχι μόνο να την καλλιεργήσουμε και να τη διδάξουμε και στους υπόλοιπους, αλλά και να τη βιώσουμε και εμείς οι ίδιοι πρώτοι απ όλους.

Με παραμύθια κανείς ποτέ δεν χόρτασε.

Και σήμερα, που ζούμε αυτή τη κατάντια της πατρίδος μας και για την οποία να σταματήσουμε να δείχνουμε με το δάχτυλό μας εκείνους που φταίνε, αλλά να καταλάβουμε ότι όλοι φταίμε για την ηθική μας κρίση, είναι ώρα αντί να δείχνουμε με το δάχτυλο, να κουνήσουμε και τα δυο μας χεράκια και να κάνουμε την αρχή μέσα από την αγάπη και την ομόνοια.

Και κλείνοντας, ένα θα πω ακόμα.

Κάποτε είχαμε πρόβατα στο σπίτι μας, τα ταΐζαμε, ζούσαμε από αυτά, δεν μας έκαναν να νιώθουμε ντροπή.

Σήμερα, καταντήσαμε να έχουμε γίνει οι ίδιοι πρόβατα. Όχι τα λογικά ποίμνια της εκκλησίας, αλλά δυστυχώς, τα «άλογα και παράλογα» πρόβατα που εκτελούν τις εντολές των άνωθεν προστάτων τους.

Και δυστυχώς... σήμερα είναι που τα αληθινά πρόβατα μας κοιτούν και γελούν με τη κατάντια μας...

Καλό μεσημέρι και καλή μας φώτιση!

Υ.Γ. Τα γράφω όλα αυτά και για εμένα τον ίδιο πρώτα απ όλους, κανέναν μας δεν εξαιρώ.

Πηγή: Παπά Στέλιος