Το άχαρο τέλος της παπανδρεϊκής δυναστείας

Λένε ότι η πρώτη γενιά δημιουργεί, η δεύτερη επεκτείνει, και η τρίτη … τα διαλύει.

Νομίζω μάλιστα, πως κάτι τέτοιο είναι ενσωματωμένο και στο (άγραφο) βρετανικό δίκαιο, όπου για να αποφευχθεί η «ασωτία» της τρίτης γενιάς των Λόρδων, των Κόμηδων, και των υπόλοιπων συνήθως χαραμοφάηδων κληρονόμων, οι πύργοι, τα κάστρα, και γενικά η ιδιοκτησία, παραμένουν στην...

οικογένεια μόνο για 99 χρόνια. Έτσι, κάθε τόσο, θα πρέπει να αγοράζονται από την αρχή.

Το αξίωμα λοιπόν αυτό, είναι ιδιαίτερα εύγλωττο στα καθ`ημάς, στη περίπτωση της πολιτικής δυναστείας των Παπανδρέου.

Μια δυναστεία που ξεκίνησε από τον Γεώργιο Παπανδρέου, από το Καλέντζι της Αχαΐας, όταν πρωτοδιορίστηκε νομάρχης Λέσβου το 1916. Η συνέχεια της πολιτικής του διαδρομής είναι γνωστή, και αρκούντως εντυπωσιακή.

Διετέλεσε τρεις φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας (1944-1945,1963,1964-1965), αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης τα χρόνια 1950-1952, και πολλές φορές υπουργός, με πρώτη υπουργική θητεία στην Επαναστατική Κυβέρνηση του 1923. Φίλος, συνεργάτης και διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Ελευθερίου Βενιζέλου, απέκτησε το προσωνύμιο «Γέρος της Δημοκρατίας», κατακτώντας μια θέση στο πάνθεον των Ελλήνων πολιτικών. Εν ολίγοις, έχτισε από το μηδέν μια σημαντική πολιτική σταδιοδρομία.

Ακολούθησε ο γιος του Ανδρέας, που ότι και να του προσάψει (εκ των υστέρων) κανείς, δεν παύει να είναι μια από τις πλέον χαρισματικές πολιτικές φυσιογνωμίες, της ελληνικής, αλλά και της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής.

Καθηγητής, οικονομολόγος, πολιτικός, συγγραφέας, διανοούμενος, μπον βιβέρ, κ.ο.κ.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, όταν μικρό παιδί στην Αμερική , όποτε ανέφερα ότι ήμουν Ελληνάκι, ο μέσος Αμερικανός  αντιδρούσε απαριθμώντας τους δυο τρεις γνωστότερους (για αυτόν) συμπατριώτες μου. Μετά τον Ωνάση, την Κάλας, και τον Μίκη, πάντα ακολουθούσε το όνομα του Ανδρέα.

Όπως όμως κάθε κύκλος, έτσι κι αυτός των Παπανδρέου κλείνει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έκλεισε χθες, με μια (τραγελαφική) ομιλία του ΓΑΠ, που αν μη τι άλλο, απέδειξε ότι … είναι αλλού.

Η πολιτική του παρουσία είναι ακόμη πολύ νωπή, και οποιοσδήποτε αξιολογικός χαρακτηρισμός θα ήταν ιδιαίτερα χρωματισμένος από τα δεινά που ζούμε σήμερα, και στα οποία έπαιξε σημαντικό ρόλο. Για αυτό, θα αφήσω τους ιστορικούς του μέλλοντος να τον κρίνουν, όσον αφορά στο πολιτικό του έργο.

Αυτό όμως που θα ήθελα να επισημάνω είναι η αέναη αυτή τραγωδία του ανθρώπινου είδους.

Το χτίσιμο και το γκρέμισμα.

Η δημιουργία, και η παρακμή.

Η άνοδος και η πτώση.

Η εισπνοή και η εκπνοή.

Ότι ανεβαίνει, μοιραία πέφτει.

Μόνο που στη περίπτωση της δυναστείας Παπανδρέου, η πτώση δεν ήταν ηχηρή, αλλά μάλλον τζούφια.

Ο τελευταίος της δυναστείας απεδείχθη λίγος, και η πτώση του αθόρυβη. Θλιβερή θα έλεγα.

Σε ανθρώπινο επίπεδο τον λυπάμαι, σε πολιτικό… χαίρομαι.

Ας ελπίσουμε μόνο, πως θα αποσυρθεί με χάρη, χωρίς να μας προκαλέσει άλλη ζημιά.

Τιμώντας, αν μη τι άλλο, την μνήμη των προγόνων του, και τα εκατομμύρια Ελλήνων που τους λάτρεψαν.

Για αυτό λοιπόν, bye bye Georgie….. και να μας γράφεις.

Strange Attractor