Η ΓΑΤΑ!!!

Σήμερα αποφάσισα να αφιερώσω το μεγαλύτερο μέρος της στήλης, στον εαυτό μου, στους συγγενείς μου στις φίλες μου , σε όλες τις γάτες του κόσμου και σε όλα τα συμπαθή τετράποδα, άσχετα με την σχέση που έχουμε μεταξύ μας.
Θα σας διηγηθώ την ιστορία μου, όχι για να σας συγκινήσω και να με λυπηθείτε, αλλά περισσότερο
για να ευαισθητοποιήσω και να αντιδράσετε και εσείς στο μέλλον αν χρειαστεί.
Εμένα λοιπόν που με βλέπετε, δεν ήμουν πάντα έτσι, δηλαδή μια αδύναμη και αδέσποτη γατούλα που τριγυρνάω μέρα νύχτα στα σοκάκια και στα χωράφια ελπίζοντας να βρω κάτι απ' αυτά που έχουν περισσέψει από εσάς τους πολιτισμένους, για να εξασφαλίσω την τροφή μου.
Άλλοτε βρίσκω κάτι στα σκουπίδια άλλοτε τίποτα και περιμένω υπομονετικά κάτω από κάποιο παράθυρο  σας, για να μου πετάξετε τα κοκαλάκια από τα αποφάγια σας.
'Ετσι κυλάει η ζωή μου και η δική μου αλλά και της οικογένειάς μου, τα τρία μικρά γατάκια μου και τον γέροντα γάτου μου, τον οποίο κάποιος από εσάς με ένα λαμπερό αυτοκίνητο, μια μέρα τον χτύπησε , με αποτέλεσμα να του σπάσει το ένα ποδάρι του και έτσι είμαι υποχρεωμένη να εργάζομαι εγώ για όλους.
Κάποτε όταν ήμουν μικρή με τους γονείς μου, δυο υπερήφανα γατιά ζούσαμε σε ένα μεγάλο κτήμα και είχαμε στην διάθεσή μας στην κυριολεξία και του πουλιού το γάλα.
Σε αυτό το κτήμα μας είχαν πάει κάτι πολύ σπουδαίοι άνθρωποι, που μας βρήκαν αδέσποτους στον δρόμο και μας φρόντιζαν καθημερινά.
Ποτέ δεν μας έλειψε το φαγητό, ποτέ δεν μας έλειψε η καθαριότητα, ποτέ δεν αρρωστήσαμε γιατί μας εξέταζαν συχνά γατογιατροί και το σπουδαιότερο από όλα, ποτέ δεν μας έλειψε η αγάπη.
Εκεί κανείς δεν ξεχώριζε, όλοι ήταν ίσοι και σπουδαίοι .

Μας έμαθαν να συμβιώνουμε με άλλα τετράποδα, να ξεχωρίζουμε τους εχθρούς από τους φίλους και να ζούμε ευτυχισμένοι στον χώρο μας.
Αλλά  όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, έτσι και για εμάς, ξαφνικά μια μέρα κάποιοι κακοί άνθρωποι ήλθαν στο σπίτι μας , γκρέμισαν τα σπιτάκια μας άνοιξαν τις περίφρακτες πόρτες και μας έδιωξαν.
Οι καλοί άνθρωποι που μας φρόντιζαν διαμαρτυρήθηκαν, φώναξαν, έκλαψαν, αλλά μάταια, ήταν τόσο το μένος και το μίσος των εισβολέων που κανείς δεν μπορούσε να αντισταθεί.
Από τότε τριγυρνάω στους δρόμους αδέσποτη και εγώ και οι οικογένεια μου, αλλά και οι φίλες και οι φίλοι μου και ψάχνουμε για λίγη αγάπη, για λίγη φροντίδα, για μια ζεστή γωνιά.
Και εκεί που είχαμε όλοι απελπιστεί και είχαμε αποδεχθεί την μιζέρια και την απόγνωση, ξαφνικά οι καλοί αυτοί άνθρωποι που μας φρόντιζαν και μας αγαπούσαν, βρήκαν ένα καινούργιο χώρο αρκετά μεγάλο για να μας φροντίζουν.

Μαζευτήκαμε όλοι με γλέντια και χαρές, χαρήκαμε και η ελπίδα άρχισε να ζωντανεύει ξανά.
Αλλά πάλι για ακόμα μια φορά βρήκαμε μπροστά μας εμπόδιο, κάποιους άλλους ανθρώπους που ποτέ στην ζωή μας δεν τους έχουμε πειράξει και δεν τους γνωρίζουμε, οι οποίοι αντιδρούν στο να μας δοθεί αυτός ο χώρος για να μας φιλοξενήσει.
Πιστεύουν ότι αν πάμε εμείς εκεί, θα κάνουμε κακό στην εικόνα τους και αυτό μπορεί να έχει και αποτέλεσμα πτώσης των τουριστικών τους εισοδημάτων.
Ε...για εμάς ποιος νοιάζετε, γατιά είμαστε, τι ψυχή έχουμε?
Βέβαια οι περισσότεροι απ' αυτούς τους ανθρώπους, έχουν στα σπίτια τους και στα χωράφια τους και γατιά και σκυλιά, τα περισσότερα χωρίς φροντίδα και υγιεινή, αλλά αυτό δεν τους νοιάζει, αυτό που τους νοιάζει είναι να μην πάμε εμείς στο νέο σπίτι μας.

Δεν είναι κακοί άνθρωποι, σαν αυτούς που μας έδιωξαν παλιά, αλλά είναι απέναντί μας χωρίς επιχειρήματα και με αστείες δικαιολογίες.
Αυτοί είναι άνθρωποι, εμείς είμαστε ζώα, αυτοί έχουν λογική, αλλά και εμείς έχουμε ψυχή!