ΤΕΛΟΣ ΜΕ "ΤΟ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΚΑΚΟ".

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχαν δύο επιλογές: το καλό και το κακό.

Έχουμε ξεχάσει πότε ήταν αυτό.

Εδώ και αδιανόητα πολλές δεκαετίες, η επιλογή είναι μεταξύ του κακού και του χειρότερου, συνεπώς, όσοι ψηφίζουν, επιλέγουν το κακό με το κριτήριο του λιγότερου χειρότερου.

Το κακό ορίζεται ως το «αναγκαίο κακό» για να γλιτώσουμε τα χειρότερα.

Δεν μπαίνουν στη συζήτηση για το αν είναι κακοί ή καλοί. Δεν έχουν ούτε ένα επιχείρημα για να υποστηρίξουν ότι δεν είναι κακοί. Αλλά δεν τους απασχολεί. Σκοπός τους είναι να μην υπάρξει άλλη, μη κακή επιλογή, ώστε να διαλέξεις κάποιον από αυτούς ως το αναγκαίο κακό.

Ο κακός σου λέει «σιγά μην ασχοληθώ με τα καθημερινά προβλήματα που ενδιαφέρονται τα καθυστερημένα κοινωνικά στρώματα, αφού θα τα ξεγελάσω με μεγάλες ανθυροστομίες λίγους μήνες πριν την κάλπη».

Ο χειρότερος σου λέει «άστον να φθαρεί μόνος του, αφού έχει χαθεί η μπάλα».

Είναι διαφορετικές θεατρικές ομάδες του ίδιου ρυπαρού θιάσου.

Δεν ασχολούνται με τίποτα επί της ουσίας, παρά μόνο με επικοινωνιακά τερτίπια..

Απλά συγκρίνουν τον εαυτό τους με την άλλη θεατρική ομάδα..

Όταν πέφτει πολύ φως σε κάποιον από τους ηθοποιού της μιας ομάδας στήνουν κάτι άλλο, όπως παράδειγμα ένα μεγάλο έργο στα χαρτιά, για να στρέψουν το φως αλλού.

• Γιατί αφήνουν τα χρόνια να περνάνε, η κατάσταση να γίνεται αφόρητη, οι εξελίξεις να τους προσπερνάνε και τις ευκαιρίες να χάνονται?
• Διότι έτσι γουστάρει το κακό.

Πας να ψελλίσεις «Φτάνει πια, βάλτε τέλος εποχής, δεν θέλω να είμαι  μέρος του θιάσου» και σου επιτίθενται με κάθε λογής τρόπους και ερωτήσεις που οι ίδιοι αρνούνται να απαντήσουν για τις θεατρικές παραλλαγές τους!

Όταν παρουσιάζεις μια «θαυματουργή» λύση, παίρνουν το ύφος των Φαρισαίων που έκαναν το παν για να αμφισβητήσουν και να απαξιώσουν το θαύμα του εκ γενετής τυφλού που είδε το φως του. Χιλιάδες ερωτήσεις για να βρουν μια μικρή σκλήθρα που εξέχει και να κρίνουν πως αυτό που προτείνεις εσύ είναι λάθος, είναι για πέταμα, ανάξιο λόγου, όχι επειδή είναι πραγματικό λάθος, αλλά επειδή το προτείνεις εσύ και όχι τα νοσηρά μυαλά τους. Διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο.

«Ο κόσμος είναι δύσπιστος».

Μα είναι δυνατόν ο κόσμος να πιστεύει μία συνιστώσα του κακού, που πασχίζει με όλα τα μέσα να ρίξει το σκοτάδι του παντού για να κρύψει τις ενέργειες των ρυπαρών του μελών, και να δυσκολευτεί να πιστέψει το καλό, που του αρκεί μια αχτίδα για να σπάσει το μαύρο;

Μα πόσο ανόητοι είναι όσοι το πιστεύουν!

Μήπως δεν το πιστεύουν αλλά το λένε σκόπιμα για να το πιστέψουν οι άλλοι;

Αρκετά με το «αναγκαίο κακό».

Υπάρχει αχτίδα φωτός, υπάρχει μέλλον, υπάρχει και καλό, είναι γύρω μας, είναι δίπλα μας, είναι η ελπίδα, είναι τα παιδιά μας, είναι το αύριο.

Ηλίας Κουντρομιχάλης