Μανία καταδιώξεως και Σύνδρομο της Στοκχόλμης

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Με συγχωρείτε, αλλά όλοι οι άνθρωποι που έχουν σώας τα φρένας γνωρίζουν πως όταν δεν επιθυμείς την παρουσία κάποιου ανάμεσα στα πόδια σου δεν τον κυνηγάς per mare per terra (σε θάλασσα και σε στεριά), προκειμένου να τον φέρεις πίσω. Ούτε χαίρεσαι και προβαίνεις σε δηλώσεις ανακούφισης όταν πληροφορείσαι ότι η κ. Λαγκάρντ σου έδωσε άφεση αμαρτιών (για την υποκλοπή του γνωστού τηλεφωνήματος) και άναψε πράσινο φως για την επιστροφή των τεχνικών κλιμακίων του Ταμείου στην Αθήνα.

Αν κρίνουμε, όμως, από το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας και ο κ. Τσακαλώτος έχουν κυνηγήσει το ΔΝΤ και την κ. Λαγκάρντ από τις Βρυξέλλες ως το Νταβός, τη Λίμα του Περού και την Ουάσιγκτον, μπορούμε να συμπεράνουμε πως επιθυμούν διακαώς την παρουσία του ΔΝΤ στην Ελλάδα και στο πρόγραμμα.

Υπάρχει, βέβαια, και η (γνωστή) κλάψα: Δεν το θέλουμε, αλλά τι να κάνουμε, εκβιαζόμαστε.

Εντάξει (η κλάψα), αλλά ποιος ο λόγος να τρέχεις πίσω από κάποιον που δεν θέλεις να τον βλέπεις ζωγραφιστό. Αν θέλει νάρθει, ας έρθει! Αλλιώς, ας προσπεράσει…

Η πραγματικότητα είναι πως δόθηκε άλλη μια παράσταση με τον γνωστό τίτλο «Διώχνουμε το ΔΝΤ».

Και πως προκειμένου να δικαιολογηθεί η παραμονή τελικά του Ταμείου «στη θέση του συνοδηγού» ή «στο πίσω κάθισμα» -όπως ορκίζονταν πως με αυτούς στην εξουσία δεν θα συνέβαινε τίποτε από τα δύο- ο κ. Τσακαλώτος περιοδεύει από τον περασμένο Ιανουάριο σε ΗΠΑ και Ευρώπη.

Εκεί -στις έξι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες τον Ιανουάριο και στην Ουάσιγκτον την περασμένη εβδομάδα- του είπαν όλοι οι ομόλογοί του (ανάμεσά τους και ο Αμερικανός) πως η παρουσία του ΔΝΤ είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Οπότε, θα έλθουν να μας πουν: Προσπαθήσαμε, δεν τα καταφέραμε, είναι όλοι κατηγορηματικοί, μας πίεσαν, μας εκβίασαν και όλα τα γνωστά και προπαγανδιστικά φληναφήματα.

Αξίζει πάντως να σημειώσουμε πως την ίδια ακριβώς ημέρα (16 Απριλίου) που από την Ουάσιγκτον ο κ. Τσακαλώτος και η κ. Λαγκάρντ δήλωναν ικανοποιημένοι από τις «παραγωγικές» και «εποικοδομητικές» συζητήσεις τους που κατέληξαν σε συμφωνία για επιστροφή των κλιμακίων στην Αθήνα, η κυβερνητική εκπρόσωπος βαρούσε πάλι τα γνωστά βιολιά και νταούλια.

Σε συνέντευξη στην «Επένδυση», έλεγε:

«Η άποψή μας είναι πάγια. Η Ευρώπη θα έπρεπε να λύνει μόνη της τα προβλήματά της. Η συμμετοχή του ΔΝΤ στα προγράμματα αναδιάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας αποδείχτηκε εγκληματική ήδη από το 2010. Καταστροφικές πολιτικές λιτότητας που οδήγησαν σε συρρίκνωση κατά ένα τέταρτο το ΑΕΠ και εκτόξευσαν την ανεργία στο 25%. Η αντίθεσή μας στο ΔΝΤ ήταν και παραμένει ιδεολογική. Η ύπαρξή του όμως στο πρόγραμμα, σε ρόλο τεχνικού συμβούλου, ήταν αναπόφευκτη. Αν επιθυμεί να συμμετέχει πλήρως μετά την αξιολόγηση είναι θέμα που αφορά το ίδιο το Ταμείο και όχι εμάς. Αρκεί να τηρηθούν οι όροι της συμφωνίας του Ιουλίου».

Πώς γίνεται τώρα να δηλώνεις ικανοποιημένος από την επιστροφή των «εγκληματιών» στον τόπο του εγκλήματος, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά!

Για την ακρίβεια, η επιστήμη κάνει διάγνωση: Εκτός από τη μανία καταδιώξεως έχουν καταληφθεί και από το… Σύνδρομο της Στοκχόλμης!