Αν κάποιος «πρέπει να λύσει το θέμα του», αυτός είναι ο κ. Τσίπρας

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Μιλώντας ενώπιον της Κ.Ε. του κόμματός του, την περασμένη Κυριακή, προηγουμένη του έκτακτου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για το προσφυγικό, ο κ. Τσίπρας κινήθηκε μεταξύ ακροβασιών (όσον αφορά στην ανάλυση της διεθνούς και ευρωπαϊκής κατάστασης) και αποδεδειγμένων ψεμάτων (όσον αφορά στο «παράλληλο πρόγραμμα») - αν και ξεκίνησε δηλώνοντας πως «η σημερινή Κεντρική Επιτροπή συνεδριάζει με αποκλειστικό θέμα την προσφυγική κρίση».

Και προσπαθώντας να πει στο στενό εσωκομματικό του ακροατήριο πως το πρόβλημα δεν το έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση, είπε πως «ο κ. Μητσοτάκης πρέπει να λύσει το θέμα του», κάνοντας αναφορά σε δήθεν διαφορετικές απόψεις στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας.

Η αλήθεια είναι ότι για το προσφυγικό-μεταναστευτικό, η Νέα Δημοκρατία είχε από την αρχή την ίδια άποψη και με τρόπο ενιαίο: Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες στην πράξη και όχι στα λόγια, διαχωρισμός τους από τους παράτυπους μετανάστες, επαναπατρισμός όσων δεν δικαιούνται άσυλο, σαφή μηνύματα που αποθαρρύνουν τις ανεξέλεγκτες ροές και προαναχωρησιακά κέντρα κλειστού τύπου έως ότου υπάρξει ο επαναπατρισμός.

Αυτός που «πρέπει να λύσει το θέμα του» το εσωκομματικό είναι ο ίδιος ο κ. Τσίπρας.

Διότι στο δικό του κόμμα έλεγαν και έπραξαν τα ακριβώς αντίθετα από όσα υποστήριζε η Νέα Δημοκρατία και τώρα προσπαθεί να κάνει την στροφή, προσπαθώντας παράλληλα να εξευμενίσει τους δικούς του ακραίους.

Γι’ αυτό και το πάει… μαλακά: Είπε ότι «έχουμε τη μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο» -αν και δε νομίζω να υπήρξαν μετακινήσεις πληθυσμών εκείνη την περίοδο- και ότι «βρισκόμαστε μπροστά στη πρώτη φορά που ο Δυτικός κόσμος αισθάνεται, βλέπει, ότι υπάρχουν επιπτώσεις από τις άλογες επιλογές στην εύθραυστη περιοχή της Μέσης Ανατολής, επιπτώσεις που αυτή τη φορά δεν αφορούν, δεν έχουν ως αποτέλεσμα, αστάθεια σε αυτές τις περιοχές αλλά αφορούν την καρδιά της Ευρώπης» ή ότι «για πρώτη φορά η Δύση και η Ευρώπη συνειδητοποιούν ότι τα αποτελέσματα από αυτές τις επιλογές και τις επιδράσεις δεν αφορούν μόνο αυτή την εύθραυστη περιοχή, αλλά φτάνουν ως τον πυρήνα της Ε.Ε. και της Ευρώπης» - ούτε αυτό ισχύει, αν κρίνουμε από τα επανειλημμένα φοβερά τρομοκρατικά χτυπήματα στην καρδιά των ΗΠΑ και της Ευρώπης».

Είπε επίσης ότι «όλες οι μελέτες, ακόμα και της ΕΚΤ, αποδεικνύουν ότι οι χώρες της κεντρικής Ευρώπης με έντονο δημογραφικό πρόβλημα, με πολύ χαμηλή ανεργία και με ισχυρή βιομηχανική παραγωγή μεσομακροπρόθεσμα θα είχαν μόνο οφέλη από την ένταξη στον παραγωγικό ιστό όχι μόνο ενός αλλά ακόμη και αρκετών εκατομμυρίων προσφύγων, ιδίως με το προφίλ αυτών που έρχονται από Συρία, δηλαδή μεσαίας έως ανώτερης κοινωνικής διαστρωμάτωσης και άρα πολύ ευκολότερα εντασσόμενους στον κοινωνικό ιστό». (Στην πράξη δηλαδή συνεχίζει στη λογική του γενικού προσκλητηρίου).

Η ανάλυση του κ. Τσίπρα περιλαμβάνει επίσης την άποψη ότι «η διεύρυνση της Ε.Ε. με χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ και άλλες αποδείχθηκε απόφαση ισχυρού ρίσκου» - είναι γνωστή η συζήτηση περί εμβάθυνσης και διεύρυνσης, αλλά προκαλεί κατάπληξη ότι ο κ. Τσίπρας εμφανίζεται τώρα να αμφισβητεί την ορθότητα της εισόδου των πρώην ανατολικών χωρών στην ΕΕ, που αποτέλεσε μια σημαντική πολιτική απόφαση.

(Ας αφήσουμε που κατηγορεί τους άλλους για συνεργασία με κυβερνήσεις που έχουν έναν καθαρά λαϊκιστικό και ακροδεξιό λόγο και κατεύθυνση, ενώ ο ίδιος πράττει το ίδιο ακριβώς στη δική του κυβέρνηση).

Χωρίς να κάνει την παραμικρή αναφορά στην παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, που η δική του κυβέρνηση αποδέχθηκε και ακόμη δεν έχουμε δει να ξεδιπλώνονται όλες οι συνέπειες, ο κ. Τσίπρας επιμένει αντιευρωπαϊκά:

«Γιατί η Ευρώπη σήμερα συντρίβεται ανάμεσα στη λιτότητα και στα κλειστά σύνορα. Κρατά ανοιχτά τα σύνορά της στη λιτότητα, αλλά κλειστά τα σύνορά της στους ανθρώπους που κατατρεγμένοι από τον πόλεμο ψάχνουν να βρουν ελπίδα και σανίδα σωτηρίας. Κρατά, αν θέλετε, μια στάση που πολύ σύντομα θα αποδειχθεί πώς θα οδηγήσει σε αδιέξοδο». Επαναλαμβάνει δε με συνθηματικό τρόπο το γνωστό «θέλουν να επιβάλουν την Ευρώπη-φρούριο»!

Επομένως, κατά την άποψή του, εφαρμόζει μια πολιτική που δεν την πιστεύει και η οποία, κατά τη γνώμη του, θα οδηγήσει σε αδιέξοδο!

Συγγνώμη, αλλά τότε γιατί την εφαρμόζει; Αν πιστεύει ότι το σωστό είναι έξω η λιτότητα μέσα οι μετανάστες (και αν έχει βρει τα λεφτά για να κάνει πράξη όλα αυτά) και αν πιστεύει ότι θα φθάσουμε σε αδιέξοδο, τότε γιατί τα δέχεται όλα αυτά με τα οποία διαφωνεί;

Γιατί υποστηρίζει ότι το κοινό ανακοινωθέν του συμβουλίου αρχηγών συνοψίζει «μια στρατηγική επί τη βάσει των θέσεων και της εισήγησης της κυβέρνησης».

Δηλαδή η κυβέρνηση εισηγήθηκε όλα αυτά με τα οποία διαφωνεί;

(Η αλήθεια είναι ότι από όσα περιελήφθησαν στο κοινό ανακοινωθέν ξεχώρισε τα πιο «ανώδυνα» όσον αφορά στο εσωκομματικό μέτωπο: Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες που βρίσκονται στη χώρα μας, προσπάθεια μείωσης των ροών από την Τουρκία, δίκαιη κατανομή ευθυνών και υποχρεώσεων μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση).

Και ξεπέρασε το θέμα της εκ μέρους του αποδοχής των προαναχωρησιακών κέντρων κλειστού τύπου -αφού προηγουμένως υπερασπίστηκε και πάλι την πολιτική της κυβέρνησής του μέχρι πρόσφατα, υπερασπιζόμενος την κ. Χριστοδουλοπούλου δια της υπεράσπισης της… κ. Μέρκελ- λέγοντας υπό τα θερμά χειροκροτήματα του ακροατηρίου του, ότι «τα κέντρα αυτά εκ των πραγμάτων λειτουργούν εδώ και πέντε μήνες. Από την άλλη όμως δεν πρέπει αυτά τα κέντρα σε καμιά περίπτωση να μετατραπούν σε φυλακές ανθρώπων που δεν έχουν διαπράξει κανένα αδίκημα. Τα κέντρα αυτά χρησιμοποιούνται και θα χρησιμοποιηθούν με εξαιρετική φειδώ».

Συγγνώμη, αλλά πώς δεν έχουν διαπράξει κανένα αδίκημα; Η παράνομη είσοδος στη χώρα αποτελεί από μόνη της αδίκημα. Και επομένως τα λέει όλα αυτά, για να χαϊδέψει τα αυτιά των «μπάτε σκύλοι αλέστε» συντρόφων του.

Με όσα λέει ακόμη και σήμερα ο κ. Τσίπρας αποδεικνύεται πως και γενικό προσκλητήριο έκανε και το πρόβλημα διογκώθηκε εξαιτίας των απόψεων που εξακολουθεί να μην εγκαταλείπει.

Γι’ αυτό και προβλέπει «αδιέξοδο»!