Ξεναγήσαμε χτες τους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Κώστου-Λευκών μαζί με τους δασκάλους τους στα πρώτα 400 μέτρα του λεγόμενου Βυζαντινού δρόμου. Περάσαμε απ’ το χείμαρρο (Κακός ποταμός) των Λευκών κάτω απ’ την αγία Τριάδα στα νότια και ανατολικά.
Σε όλη τη διαδρομή ακούγαμε τα νερά του χειμάρρου να μας λένε ότι έβρεξε φέτος αρκετά και θα πάνε καλά οι σοδειές. Ο χείμαρρος μετά διαδρομή μερικών χιλιομέτρων καταλήγει στον Χοιρόλακα και από εκεί στα δέλτα του Μώλου, αυτής της μεγάλης παραλίας με τους πολλούς υγρότοπους και τα πουλιά που καταφθάνουν από τον Απρίλιο και μετά (χαλκόκοτες, καλαμοκανάδες, ερωδιοί). Στην αρχή του μονοπατιού μόλις έξω από το χωριό στη θέση που λέγεται Παλιόστερνα υπάρχει ένα πλάτωμα, όπου παίζαμε παιδιά σβούρες και δεκάρες (παλιά νομίσματα) και άλλα παιχνίδια κατά τη δεκαετία του 1950. Εκεί αναπτύσσεται μικρός καταρράχτης με τη δική του μουσική. Στις όχθες του χειμάρρου χαρήκαμε τα πανύψηλα δένδρα που αγαπούν τα ποτάμια, τις λεύκες, οι οποίες έδωσαν το όνομά τους στο χωριό. Τα κτίσματα ανήκουν στα παλιά πλυσταριά των Λευκών. Ρούχα έπλεναν επίσης οι γυναίκες και σε ένα σημείο του ποταμού, τα κοπάναγαν με ξύλι-νο κόπανο «γκαπ-γκουπ» και ακούγονταν οι κρότοι αυτοί μαζί με τις φωνές τους και το θόρυβο απ’ τον καταρράχτη. Η διαδρομή δεν ήταν εύκολη γιατί το μονοπάτι (παλιός δρόμος που κατέληγε στο Δραγουλά) σε όλη την πορεία είχε νερά απ’ τις τελευταίες βροχές. Πολλά ήταν τα αγριολούλουδα που βρήκαμε ανθισμένα. Ανάμεσά τους οι άσπρες και μωβ ίριδες (νερόκρινοι), άγριες ορχιδέες, γεράνια, μολόχες, άγρια χρυσάνθεμα, οροβάγχες (λύκοι), ασπάλαθος με τ’ αγκάθια του, το φασκόμηλο και μια δάφνη που έγινε γιγάντιο δένδρο. Βρήκαμε πολλές κίτρινες βελούδινες νεραγκούλες και πολλά είδη πικραλίδων. Το χελωνόχορτο στους τοίχους, άγρια γεράνια, μολόχες και το αγριόπρασσο. Επίσης το βολβό με τα βαθιά μπλε λουλούδια που αλλού το λένε σταφύλι του κούκου. Οι μαθητές (Δ, Ε και Στ τάξη) είχαν τις φωτογραφίες των λουλουδιών σε τε-τράδια και ζητούσαν επαλήθευση στη φύση. Καλό αυτό, γιατί στην πράξη κατανοούν τη διαφορά μεταξύ εικόνας και πραγματικότητας, αλλά και τη συγγένεια. Στο τέλος της εκδρομής τους ρώτησα τι ήχους άκουσαν και έλαβα απ’ τα παιδιά τις απαντήσεις:
- Το θρόισμα του αέρα στα φύλλα (Τη λέξη την είπε μικρή μαθήτρια!).
- Το θόρυβο των νερών του χειμάρρου, που τον είχαμε μουσική συνοδεία σε όλη την εκδρομή.
- Τα πουλιά που μας συνόδευαν.
- Τον ήχο της καμπάνας του ρολογιού της αγίας Τριάδας.
- Των ήχο των βημάτων των παιδιών.
Ο κόκορας που ακούστηκε εκείνη τη στιγμή πρόσθεσε κι έναν άλλο ήχο.
Δεν έτυχε εκείνη την ώρα να μουκανίσουν οι αγελάδες στα χωράφια και να το ακούσουμε ή να περάσει από ψηλά κοράκι και να μας χαιρετήσει κράζοντας ή να γκρινιάξει κάποιο γεράκι πάνω από την κοιλάδα.
Άλλη φορά. - μαζί με Κωνσταντίνος Παντελαίος.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ
πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια θα γίνονται δεκτά μόνο με ελληνικούς χαρακτήρες