Άλλο το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» και άλλο το πρόγραμμα-γέφυρα;

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Αν καλά θυμόμαστε ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές επειδή είπε στον λαό ότι θα διώξει την τρόικα, θα διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, θα τερματίσει τη λιτότητα και θα αντικαταστήσει το μνημόνιο με το περίφημο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης».

Κατόπιν διαπραγμάτευσης, έλεγαν βέβαια και διατράνωναν σε όλους τους τόνους πως δεν θα κάνουν πίσω από καμιά από τις δεσμεύσεις τους.

Τις τελευταίες ημέρες ακούμε διαφορετικά πράγματα.

Για «γέφυρες» που θα συνδέουν το ένα πρόγραμμα με το άλλο, για «ευφημισμούς» προκειμένου οι κουτόφραγκοι να κάνουν πιο «εύπεπτο» το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ στους ψηφοφόρους τους, για ανταλλαγές ομολόγων και άλλα τέτοια.

Φυσικά, όλα αυτά υπό την αίρεση πως οι Ευρωπαίοι -και κυρίως η ΕΚΤ- θα τα δεχθούν όλα αυτά.

Επομένως, η ώρα της κωλοτούμπας ήλθε νωρίς - κι’ ας το αρνούνται στην κυβέρνηση.

Πριν από τις εκλογές, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ διακήρυσσαν πως δεν πρόκειται να δεχθούν τίποτε άλλο εκτός από την διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους.

Και πως δεν θα δεχθούν τίποτε άλλο από την εφαρμογή του δήθεν προγράμματος της Θεσσαλονίκης.

Μάλιστα, στην τελευταία προεκλογική ομιλία του, από το Ηράκλειο της Κρήτης, ο κ. Τσίπρας ξεκαθάρισε ότι εγγυάται πως από την επομένη των εκλογών θα εφαρμοστεί το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.

Αν κρίνουμε από όσα κάνουν διάφοροι υπουργοί (στα εργασιακά, στα ασφαλιστικά, στα συνταξιοδοτικά, στις επαναπροσλήψεις), το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης πράγματι έχει αρχίσει να εφαρμόζεται, πλην όμως στα χαρτιά.

Διότι απλώς, είναι ένα «πρόγραμμα» που δεν έχει πηγές χρηματοδότησης.

Και επομένως, από τις υπογραφές και τις δηλώσεις μέχρι την εξεύρεση πόρων για όλα αυτά υπάρχει μεγάλη απόσταση.

Από την άλλη πλευρά, ακούσαμε τον κ. Τσίπρα, στη διάρκεια των κοινών δηλώσεών του με τον κ. Ρέντσι στη Ρώμη, να δηλώνει πως «σε ό,τι μας αφορά, θεωρούμε αυτονόητο ότι πρέπει να έχουμε τον απαραίτητο χρόνο, ώστε να ετοιμάσουμε το δικό μας σχέδιο, το σχέδιο για την ανόρθωση της οικονομίας».

Ερώτημα: Δεν ήταν, λοιπόν, έτοιμο το σχέδιο; Το «σχέδιο» δεν ήταν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης; Δεν γνώριζαν πως από την επομένη των εκλογών θα έπρεπε να βάλουν στον τραπέζι της περίφημης διαπραγμάτευσης το σχέδιό τους;

Και αν δεν το έχουν έτοιμο το σχέδιο, πώς πάνε να διαπραγματευτούν; Πώς λένε ότι «η διαπραγμάτευση άρχισε!»; Προς τι όλα αυτά τα ταξίδια και οι επαφές «έτσι χωρίς πρόγραμμα»;

Το γεγονός ότι τοποθέτησαν υπουργό τον κ. Βαρουφάκη (που μέχρι τις εκλογές τον εμφάνιζαν ως έναν «αιρετικό» που απλώς συμπεριελήφθη στα ψηφοδέλτιά τους), δεν αλλάζει τις προεκλογικές δεσμεύσεις.

Τώρα μας λένε πως είναι μεν πάγια θέση τους ότι αυτό το δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο, γι’ αυτό απαιτείται η διαγραφή του, αλλά «όταν λέμε διαγραφή, μπορεί να γίνει με πολλούς τεχνικούς τρόπους»…

Ναι, αλλά την ίδια ώρα, ο κ. Λαφαζάνης («Αγορά», 31 Ιανουαρίου), δηλώνει πως «θα επιμείνουμε στη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους».

Και στις 26 Ιανουαρίου, επομένη των εκλογών, ο κ. Βούτσης (Μέγκα), ξεκαθάρισε ότι «το μοντέλο της επιμήκυνσης και μείωσης των επιτοκίων το απορρίπτουμε».

Και νωρίτερα, στις 23 Ιανουαρίου, δυο μέρες πριν από τις εκλογές, ο κ. Λαφαζάνης (Παραπολιτικά FM), είχε πει: «Βεβαίως η διαγραφή είναι κόκκινη γραμμή. Αυτά που θα κάνουμε είναι στο πρόγραμμά μας. Εμείς σε αυτό το πρόγραμμα θα κινηθούμε και με αυτό το πρόγραμμα θα κυβερνήσουμε».

Και στις 27 Ιανουαρίου, στον ίδιο σταθμό, ο ίδιος (Λαφαζάνης), είχε δηλώσει: «Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θα εφαρμόσει το μνημονιακό πρόγραμμα, θα εφαρμόσει το πρόγραμμα με το οποίο εξελέγη». Μια μέρα νωρίτερα, είχε επίσης ξεκαθαρίσει: «Η χώρα δεν χρειάζεται άλλο πρόγραμμα πέραν αυτού που ψήφισε και ενέκρινε. Αλλιώς να έλθει η κ. Μέρκελ εδώ να κυβερνά τη χώρα».

Ερώτημα καταληκτικό: Επομένως προς τι όλα αυτά τα ταξίδια και οι συναντήσεις με τους Ευρωπαίους αξιωματούχους;

Προς τι οι συναντήσεις με τον Ντράγκι, τον Σόιμπλε και όλους τους άλλους;

Ο λαός ψήφισε, έτσι δεν είναι;

Η γνώμη των υπολοίπων περιττεύει…