Κοντά στο νου κι’ η γνώση

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Επειδή η πτήση στα σύννεφα δεν διαρκεί επ’ άπειρον και οι απότομες προσγειώσεις εμπεριέχουν πάντα σοβαρούς κινδύνους για πιλοτήρια, πληρώματα και επιβάτες, οφείλω, ενόψει και των επισκέψεων του πρωθυπουργού σε Γαλλία και Ιταλία να σκιαγραφήσω την εκεί κατάσταση.

Πριν από λίγες μέρες ανακοινώθηκε ότι η Γαλλία κατέγραψε ένα νέο ρεκόρ ανεργίας στο τέλος Δεκεμβρίου με 3,496 εκατομμύρια ανθρώπους που αναζητούν εργασία να μην έχουν καταγράψει καμία δραστηριότητα τον μήνα αυτό, σημειώνοντας αύξηση κατά 8.100 πρόσωπα σε σχέση με τον Νοέμβριο.

Η αύξηση σε σχέση με το προηγούμενο έτος φτάνει το 5,7%.

Αν σε αυτούς προστεθούν και οι Γάλλοι που είχαν περιορισμένη δραστηριότητα τον Δεκέμβριο, τότε ο αριθμός των ανέργων φτάνει τα 5,21 εκατομμύρια.

Το ερώτημα εύλογο: Πώς είναι δυνατόν μια χώρα όπως η Γαλλία, δηλαδή μια βιομηχανική χώρα, με πάνω από 5 εκατομμύρια ανέργους, να δεχθεί αιτήματα χωρών όπως η Ελλάδα, χωρίς η κυβέρνησή της να κινδυνεύσει με άμεση πτώση;

Την ημέρα μάλιστα που στη Γαλλία ανακοινώθηκε το νέο ρεκόρ ανεργίας, στελέχη συνδικαλιστικών ενώσεων της Γαλλίας έκοψαν το ρεύμα κατά τη διάρκεια μιας σημαντικής ομιλίας που εκφωνούσε ο πρωθυπουργός της χώρας Μανουέλ Βαλς, στο πλαίσιο διαμαρτυρίας για τις μεταρρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση στον τομέα της ενέργειας.

Στο σκοτάδι βυθίστηκαν για σχεδόν μία ώρα όχι μόνο ο χώρος όπου ο πρωθυπουργός εκφωνούσε την ομιλία του, αλλά ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο στο Οντικούρ, στην ανατολική Γαλλία.

Το συνδικάτο CGT, όπου υπάγονται οι ομοσπονδίες εργαζομένων στα ορυχεία και στον τομέα της ενέργειας, εξέφρασε σε μία ανακοίνωση την υποστήριξή του σε αυτήν τη διαμαρτυρία.

«Όταν δεν μας ακούνε, πρέπει να διατυπώσουμε τις απόψεις μας με διαφορετικό τρόπο, έτσι κόψαμε το ρεύμα», δήλωσε ο επικεφαλής του τοπικού παραρτήματος του CGT Μαρκ Ποτό στο ραδιοφωνικό δίκτυο France Info.

Και νέο εύλογο ερώτημα: Όταν στην Γαλλία οι συνδικαλιστές κόβουν το ρεύμα σε ομιλία του ίδιου του πρωθυπουργού, πώς μπορεί κανείς να βαυκαλίζεται ότι ο Ολάντ ή ο Βαλς θα τους πούνε πως δεν μπορούν μεν να ικανοποιήσουν τα αιτήματα των δικών τους πολιτών, θα ικανοποιήσουν όμως τα αιτήματα της νέας ελληνικής κυβέρνησης.

Η (επίσης βιομηχανική) Ιταλία πάλι, βρίσκεται αντιμέτωπη με μια θηριώδη ανεργία των νέων της τάξης του 45%. Παράλληλα, το ποσοστό της φτώχειας αγγίζει το 30% και η διαρροή εγκεφάλων στο εξωτερικό το 20%.

Την ίδια ώρα, ωστόσο, ανακοινώθηκε πως η επιβράδυνση της ιταλικής οικονομίας τελείωσε και επομένως, σύμφωνα με δήλωση του υπουργού Οικονομικών Παντόαν, η Ιταλία θα αποφύγει να τεθεί υπό δημοσιονομική επιτήρηση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Επιπλέον, στις 30 Δεκεμβρίου, η Ιταλία εξέδωσε μέσω δημοπρασίας 10ετή κρατικά ομόλογα, αντλώντας από τις αγορές 3 δις ευρώ, με μέση απόδοση 1,89%, που αποτελεί ιστορικό χαμηλό και αποτελεί ένδειξη ότι η προοπτική περαιτέρω νομισματικής στήριξης από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) προστατεύει τη χώρα από τις πωλήσεις των ελληνικών χρεογράφων.

Και νέο εύλογο ερώτημα: Ποια ιταλική κυβέρνηση θα έλεγε στους Ιταλούς ότι δεν μπορεί να ικανοποιήσει τα δικά τους αιτήματα και θα επιμείνει στις μεταρρυθμίσεις για να αποφύγει να βρεθεί υπό δημοσιονομική επιτήρηση, αλλά θα συνηγορήσει ώστε να γίνουν τα χατίρια της νέας ελληνικής κυβέρνησης;

Ποια ιταλική κυβέρνηση θα διακινδύνευε να βρεθεί εκτός της ώρα ακριβώς που η χώρα βγαίνει από την κρίση;

Μήπως ήταν τυχαίο ότι η κ. Μέρκελ συναντήθηκε με τον κ. Ολάντ και τον κ. Σουλτς στο Στρασβούργο;

Επιτέλους, κοντά στο νου κι’ η γνώση!

Ας συνέλθουν, λοιπόν, οι εγχώριοι «Τσαβίστας», διότι πρόθυμοι να τους κάνουν τα χατίρια, απλά δεν υπάρχουν…