Κυριακή απόγευμα, στο μέσο του Σεπτέμβρη. Με το Χ. Βασιλόπουλο επιστρέφουμε από την Πάρο όπου μιλήσαμε στο φεστιβαλάκι ανοικτής Ιστορίας για «την ιστορία στην τηλεόραση». Δεν είπαμε και πολλά. Ίσως επειδή η τηλεόραση αγνοεί ότι το μεγαλύτερο αγαθό και η πιο βαριά βιομηχανία αυτής της χώρας, είναι η ιστορία της… Οπότε τι να πούμε για κάτι που δεν υπάρχει; Οι άλλοι ομιλητές όμως, που αναφέρθηκαν στην ιστορία ήταν καταπληκτικοί και μίλησαν με απλά λόγια για το ακαδημαϊκό και επιστημονικό τους αντικείμενο...
Ήμασταν όμως στην Πάρο. Αναπόφευκτα ο νους μου ταξίδεψε στη δεκαετία του΄80 όταν την πρωτογνώρισα. Η γνωριμίας μας έγινε με ένα από τα πλοία της γραμμής. Το καλύτερο στην εποχή του όπως με διαβεβαίωσε ο πράκτορας και φυσικά τον πίστεψα, αφού δεν είχα ξαναμπεί σε πλοίο και δεν ήξερα τι σημαίνει καλό και κακό. Το συγκεκριμένο με διαβεβαίωσε ότι έφθανε σε πέντε ώρες, αλλά όπως διαπίστωσα μπορεί και σε έξι ή εφτά. Η επιστροφή ήταν ακόμη πιο ασταθής. Αναλόγως πόσα λιμάνια έπιανε πριν, σε τι κατάσταση ήταν το πλοίο και τις καιρικές συνθήκες. Η υποδοχή στο πλοίο ήταν καταπληκτική. Μαζί με εμάς ανέβαιναν και τα αυτοκίνητα με τις εξατμίσεις να αγκομαχούν και να φτύνουν καυσαέριο στη μούρη μας, ενώ οι ναύτες με τα βρώμικα ρούχα ούρλιαζαν για τις μανούβρες.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Δημήτρη Πετρόπουλου
στη ΜΗΧΑΝΗ του ΧΡΟΝΟΥ πατώντας εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια θα γίνονται δεκτά μόνο με ελληνικούς χαρακτήρες