Είμαι και εγώ ένας Περήφανος Βλαξ Συντηρητικός κ. Δήμου

Με την λέξη-έννοια “Αλήθεια” ορίζεται, γενικά, η υπόσταση μιας κατάστασης ή η πραγματικότητα ενός γεγονότος. Η ετυμολογία της λέξεως προέρχεται από το στερητικό α- και τη λέξη λήθη (λησμονιά) ενώ κατά το λεξικό των Liddell - Scott προέρχεται από το λήθω = λανθάνω (= μου διαφεύγει) και το στερητικό πρόθημα “α”.

Η Αλήθεια είναι Γυναίκα που κυκλοφορεί πάντα γυμνή από ενδύματα, πέπλα ή και στολίδια. Η ομορφιά της είναι η γύμνια της. Χωρίς αυτή θα έπαυε να είναι αλήθεια. Συνεπώς, η αλήθεια πρέπει να προβάλλεται γυμνή ως έχει, ακόμη κι όταν οι δημαγωγοί ντύνουν την γύμνια της με χρώματα, βερμπαλισμούς ή σοφιστείες.

Άραγε ο ως άνω ορισμός συμπλέει με το παρακάτω επισυναπτόμενο απόσπασπα από το άρθρο του “δυστυχούς που είναι Έλληνας” Νίκου Δήμου (φωτογραφία) για τους Συντηρητικούς:

“Ο συντηρητικός είναι κατά βάση κουτός. Φοβάται το καινούριο γιατί δεν το καταλαβαίνει. Τρέμει την αλλαγή γιατί δεν προφταίνει να την παρακολουθήσει. Ταμπουρώνεται μέσα στο γνωστό, στο δεδομένο, στο οικείο - και δεν το κουνάει ρούπι.

Αντίθετα, ο ξύπνιος έχει ανοικτό μυαλό: δεν φοβάται τους αιφνιδιασμούς - τους χαίρεται. Η αλλαγή τον θρέφει. Του δίνει την δυνατότητα να κινηθεί γρήγορα και να ζήσει έντονα. Η συντήρηση, η στασιμότητα του είναι αφάνταστα βαρετή”.

Μου θύμισε ο κύριος Δήμου με αυτό το «πόνημά του» μία άλλη… επιστημονική πραγματεία, αυτή του Νικηφόρου Διαμαντούρου, πρώην προέδρου της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήμης και Συνηγόρου του Πολίτη (διορισμένος από τον Σημίτη). Η πραγματεία αυτή έχει τίτλο «Πολιτικός Δυϊσμός και Πολιτική Αλλαγή στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης». Λίγο πολύ μέσω αυτού του εγχειριδίου αναπαράγεται μία μανιχαϊστική προσέγγιση σύμφωνα με την οποία από τη μία πλευρά της όχθης στρατοπαιδεύουν οι εμφορούμενοι από βυζαντινά και οθωμανικά κατάλοιπα, οι οπαδοί του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου κλπ και από την άλλη οι δυτικοθρεμένοι, οι κοσμοπολίτες, οι τεχνοκράτες οπαδοί του κ. Σημίτη. Οι πρώτοι, οι κουτοί, κρατούν την Ελλάδα στον Μεσαίωνα ενώ οι δεύτεροι, οι ξύπνιοι πασχίζουν να τραβήξουν το κάρο προς την Ευρώπη.

Τα στερεότυπα, η Αλήθεια είναι, ότι συνιστούν έναν ακατανίκητο μηχανισμό που είναι τοποθετημένος στο εσωτερικό του ανθρώπινου εγκεφάλου. Η προέλευση του στερεοτύπου είναι συναισθηματική και ψυχολογική και είναι σχεδόν αδύνατον να απεγκατασταθεί.

Είναι προφανές ότι η γενιά στην οποία ανήκουν ο κ. Δήμου και ο κ. Διαμαντούρος είναι επηρεασμένη από την προπαγάνδα που άσκησε το μετεφυλιακό κράτος και σχολείο. Μίσησαν την Δεξιά και συνέδεσαν τον Συντηρητισμό και όλα όσα αυτός πρέσβευε (Έθνος, Πατρίδα, Οικογένεια, Θρησκεία, Καθήκον, Φιλοτιμία, Ελευθερία κ.λπ.) με το Απόλυτο Κακό. Τα στερεότυπα τα οποία διαμορφώθηκαν εντός τους, τους οδήγησαν στο να χρησιμοποιούν επιστημονικοφανή επιχειρήματα μέσω των οποίων καταδικάζουν όσους δεν συμμερίζονται την ιδεολογία τους. Δεν τους καταδικάζουν απλά βέβαια. Τους ταυτίζουν με ηλιθίους και παρωχημένους.

Η Αλήθεια όμως είναι κάτι εμπειρικά αποδείξιμο και όχι ιδεολογικά εμπορεύσιμο. Όταν μία Ιδεολογία αξιώνει την Απόλυτη Αλήθεια εκπίπτει στη σφάιρα του Ολοκληρωτισμού, είτε μαύρου είτε ερυθρού. Η γοητεία της Ιδεολογίας συνίσταται στο ότι κρατά σταθερές αλλά προσαρμόζεται στις σύγχρονες ανάγκες. Η σταυροφορία των Ιδεών ως Απόλυτες Αλήθειες προσιδιάζουν σε αυτοκρατορίες που κατά καιρούς έχετε καταδικάσει κύριε Δήμου. Εκτός βέβαια και εάν κρυφά τις θαυμάζετε και είπατε στη δεύτερη νιότη σας να αντιγράψετε την τακτική τους.

Αγαπητέ κύριε Δήμου ορισμένες φορές, χειρότερος από τον κομμουνιστογενή μηδενισμό είναι ο αντικομφορμισμός από μόδα. Όμως αντιλαμβανόμαι ότι είναι δύσκολο για κάποιους να αποτινάξουν τον αόρατο χορό των γερόντων του Μάη του ’68 που τους παρακολουθεί σε όλη τους τη ζωή.

Στο μυαλό ενός Συντηρητικού δεν υπάρχει η λογική της οπισθοδρόμησης, αλλά δεν υφίσταται και η πρόοδος για την πρόοδο. Στο μυαλό ενός Συντηρητικού δεν κατασκευάζουν την Αλήθεια οι ιδεολογικές αγκυλώσεις ορισμένων εκσυγχρονιστών από τα πάνω, αλλά την αναζητούν εν αναλογία των αναγκών τους οι Εθνικές Κοινότητες από τα κάτω.

Στο μυαλό ενός Συντηρητικού είναι αναγκαία η λαϊκότητα και οι αξίες που πρεσβεύει αυτή αφού δημιούργησαν μία σπάνια Ελληνική Αριστοκρατική αντίληψη που κατοικοεδρεύει στον κάθε κυρ-Γιάννη και την καθεμία κυρα-Μαρία που κινούνται γρήγορα και ζουν έντονα για αυτές τις Αξίες.

Τούτων δοθέντων, δηλώνω και εγώ ένας περήφανος βλάξ Συντηρητικός.

Ραφαήλ Α. Καλυβιώτης

Δίκτυο Ελλήνων Συντηρητικών (www.syntiritikoi.gr)