Η κότα έκανε το αυγό ή το αντίθετο;

Η Ελλάδα έχει περάσει πέντε χρόνια βαθειάς οικονομικής, κοινωνικής, ανθρωπιστικής αλλά και πολιτικής κρίσης. Παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση κατάφερε με τη βοήθεια και την υπομονή του συνόλου των Ελλήνων να σταθεροποιήσει καταρχάς τη δημοσιονομική κατάσταση και να κατοχυρώσει την ύπαρξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτά τα πέντε χρόνια έγιναν πολλά και πρωτόγνωρα.

Ας θυμηθούμε μερικά:

- Η δυνατότητα καταβολής μισθών, συντάξεων και κάλυψης δαπανών υγείας και άμυνας δεν ήταν εξασφαλισμένες.

- Η δυνατότητα και επιθυμία της συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη από δικαίωμα έγινε ζητούμενο.

- Οι φορολογικές επιβαρύνσεις για αρκετούς πολλαπλασιάστηκαν για να καλυφθούν οι ανάγκες που προαναφέρθηκαν, αλλά κυρίως διότι πολλοί απέφευγαν συστηματικά να συμβάλλουν στα κοινά βάρη κατά την αναλογία που τους αντιστοιχούσε.

- Οι οικονομικές και κοινωνικές δομές διαταράχθηκαν και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού βρέθηκε να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.

- Η φούσκα του ψεύτικου πλούτου έσκασε, η καταναλωτική μανία έγινε ανάμνηση και όλοι συνειδητοποιήσαμε την αναποτελεσματικότητα του κράτους.

- Κυβερνήσεις κατέρρευσαν, κόμματα διαλύθηκαν, πολιτικές προσωπικότητες με ή χωρίς εισαγωγικά εξαφανίσθηκαν, ακραίοι σχηματισμοί αναδύθηκαν και ιδεολογίες πήγαν περίπατο.

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και πολλές άλλες συνέπειες της κρίσης που ζήσαμε.

Όμως αυτά τα δύσκολα χρόνια επικράτησε κατά πλειοψηφία ένας άξονας επιθυμιών.

Καταγράφηκε στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 και επαληθεύτηκε πολλαπλώς στο μεσοδιάστημα.

Οι βασικές επιθυμίες ήταν (και πιστεύω ότι εξακολουθούν να ισχύουν) δημοκρατία, παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τη ζώνη του ευρώ, αναδιάρθρωση του κράτους, δημοσιονομική σταθεροποίηση, μείωση της ανεργίας, σταδιακά αποκατάσταση αδικιών και ανάταξη της οικονομίας.

Κοινή και λογική παραδοχή ήταν και είναι ότι όλα αυτά μπορούν να επιτευχθούν μόνο στα πλαίσια της Ευρώπης και η ευθύνη της υλοποίησης πέφτει στους ώμους του πολιτικού προσωπικού που εμείς οι πολίτες επιλέγουμε μέσω της μοναδικής δημοκρατικής διαδικασίας που είναι οι εκλογές.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο διενεργήθηκαν ευρωεκλογές. Για πρώτη φορά με σταυρό προτίμησης κάτι που σημαίνει ότι οι ψηφοφόροι είχαμε δύο επιλογές ταυτόχρονα. Μπορούσαμε να επιλέξουμε όχι μόνον το πολιτικό κόμμα που το πρόγραμμά του μας ικανοποιούσε αλλά και τα καταλληλότερα πρόσωπα γι’ αυτό.

Είχαμε να επιλέξουμε μεταξύ σαράντα δύο κομμάτων.

Υπήρχε κόμμα που ζητούσε να το ψηφίσουμε για να μας βγάλει από την Ευρωπαϊκή Ένωση, άλλο που έθετε όρο η μικρή μειοψηφία να αλλάξει την πλειοψηφία της Ευρώπης, κόμμα που ζητούσε να το προτιμήσουμε για να επιβιώσει, κόμμα που ήθελε να στείλει μπράβους στην Ευρωβουλή για να πλακώσουν στο ξύλο τους εκπροσώπους άλλων λαών και μια σειρά από άλλες κομματικές επιλογές έως τις πλέον παράδοξες.

Να σημειώσω για την ιστορία ότι 100.000 Έλληνες ψήφισαν Έλληνες Κυνηγούς και Παναθηναϊκό κίνημα.

Να θυμίσω επίσης ότι το πρώτο κόμμα σε αυτές τις εκλογές ζητούσε την ψήφο μας για δύο λόγους. Να ανατρέψει την κυβέρνηση στην Ελλάδα (πουθενά αλλού στην Ευρώπη δεν τέθηκε τέτοιος στόχος) και να γίνει ο καταλύτης για την αλλαγή του Ευρωπαϊκού κατεστημένου.

Δηλαδή η άποψη 1.518.608 ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να επικρατήσει και να επιβληθεί στο ευρωπαϊκό κατεστημένο όπως το εννοεί ο καθένας.

Σε κάθε περίπτωση οι Έλληνες και οι λοιποί ευρωπαίοι ψήφισαν και μάλιστα (δυστυχώς) περισσότερο συντηρητικά από το παρελθόν δεδομένου ότι είχαμε μια γενικότερη άνοδο του ευρωσκεπτικισμού.

Ταυτόχρονα με σταυρό επιλέξαμε και τους εκπροσώπους μας στο ευρωκοινοβούλιο για να μας αντιπροσωπεύσουν και κυρίως να διεκδικήσουν καλύτερες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες για όλους εμάς, δηλαδή να εργαστούν για να ανατραπούν οι συνέπειες της κρίσης.

Κανονικά θα έπρεπε από κάθε χώρο να επιλέξουμε τους πλέον κατάλληλους για μια δύσκολη, πολύπλοκη και απαιτητική δουλειά.

Δεν θα έχουμε πολλούς εκπροσώπους. Μόλις 21 για να κάνουν τη δουλειά προς όφελος των 10.000.000 Ελλήνων.

Εμείς λοιπόν μεταξύ άλλων επιλέξαμε για αυτή την αποστολή έναν πρώην ποδοσφαιριστή, μία πρώην αθλήτρια, έναν σεβαστό κατά τα άλλα άνθρωπο 92 χρονών που δεν επιτρέπεται να μπει σε αεροπλάνο, μια τηλεοπτική ρεπόρτερ, μία πρώην παρουσιάστρια ειδήσεων, έναν πατέρα αδίκως δολοφονημένου παιδιού, δύο συνταξιούχους στρατιωτικούς, έναν τραπεζικό συνδικαλιστή και κάποια κομματικά στελέχη.

Αρκετοί από τους 21 δεν έχουν δουλέψει ποτέ σοβαρά στη ζωή τους και σε αρκετούς ελέγχεται το γνωστικό τους πεδίο ακόμη και στην γνώση μιας ξένης γλώσσας.

Και τίθεται το ερώτημα. Μα τα κόμματα δεν τους επέλεξαν ως υποψηφίους;

Και απαντάται το ερώτημα με ένα άλλο ερώτημα.

Μα οι ψηφοφόροι αυτούς δεν επιλέγουν; Η δημοφιλία δεν φέρνει τους ψήφους;

Άρα η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό έκανε την κότα;

Το βέβαιο είναι ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα θα μετασχηματισθεί, τόσο λόγω της κρίσης όσο και διότι παγκοσμίως σε όλα τα πολιτισμένα κράτη υπάρχουν δύο κυρίαρχες τάσεις.

Η κεντροδεξιά και η κεντροαριστερά όπως και αν ονομάζονται σε κάθε χώρα. Η έξοδος από την κρίση θα ακυρώσει την ύπαρξη ακραίως θέσεων και κομμάτων και η επιλογή πολιτικής θέσης θα γίνεται με θετική προσέγγιση και όχι άρνησης ή καταδίκης.

Ο μετασχηματισμός αυτός μπορεί να επιταχυνθεί από την συμβολή των πολιτών οι οποίοι έχουν τη δύναμη και την ευθύνη των επιλογών τους.

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι τα τελευταία χρόνια ακόμη και προ κρίσης δεν είχαμε έλλειψη ιδεολογικών προσεγγίσεων.

Όμως είχαμε πληθώρα περιπτώσεων κακοποίησης της ιδεολογίας από εκλεγμένα πρόσωπα που επιλέξαμε να υπηρετήσουν το σύστημα αξιών.

Γιώργος Α. Βακόνδιος

Πολιτευτής Κυκλάδων Ν.Δ.