Η κυρίαρχη αντίθεση

Αγαπητοί συμπολίτες,

Σε κάθε κοινωνική και πολιτική αναμέτρηση υπάρχει μια κυρίαρχη αντίθεση, που υπερβαίνει και υπερκαλύπτει τις υπόλοιπες. Όταν, μάλιστα, η αναμέτρηση συμπίπτει με το τέλος ενός κύκλου, τότε η κυρίαρχη αντίθεση γίνεται ακόμη πιο ισχυρή. Μια τέτοια στιγμή ήταν το 1981, όπου έκλεισε ο πρώτος κύκλος της διακυβέρνησης της χώρας από τη Ν.Δ. και έμπαινε το αίτημα της «αλλαγής», το οποίο τότε το εξέφρασε το ΠΑΣΟΚ. Σήμερα κλείνει ο κύκλος της μεταπολίτευσης. Το κυρίαρχο ζήτημα είναι τα μνημόνια και η μονόπλευρη λιτότητα που επιβάλλει, η οποία εξαθλιώνει και φτωχοποιεί την κοινωνία.

Σ’ αυτές τις εκλογές η κυρίαρχη αντίθεση είναι: Αφήνουμε τα πράγματα όπως έχουν, οπότε συνεχίζεται ο κατήφορος μέχρι κάποια στιγμή στο μέλλον πιάσουμε πάτο; Γιατί, πάτο δεν πιάσαμε ακόμη. Έχει πολύ δρόμο ακόμη προς τα κάτω. Ή κάνουμε μια δημιουργική ανατροπή που θα σταματήσει αυτό τον κατήφορο, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ανάκαμψη, την ανάταση, την πορεία προς τα πάνω. Είναι δικαίωμα του καθενός να κάνει τη δική του επιλογή. Να αφήσει τους ίδιους, που, τέσσερα χρόνια τώρα, σιγά- σιγά και μεθοδικά μας τα παίρνουν όλα ή να αλλάξει αυτή την πολιτική και τα πρόσωπα που την εκφράζουν.

Σήμερα, επίσης, μετά από τέσσερα χρόνια μνημονιακής λαίλαπας που έπεσε στα κεφάλια όλων μας με μεγάλη φόρα, η λογική που λέει ότι εκείνο που με ενδιαφέρει πρώτα, είναι να πετύχω ένα καλύτερο ποσοστό στην καταγραφή των παραταξιακών ή κομματικών δυνάμεων, έχει κάποια προβλήματα. Διότι στη σημερινή συγκυρία που η ελληνική κοινωνία δοκιμάζεται και δεινοπαθεί, που εξαθλιώνεται και ορισμένοι οδηγούνται ακόμη και στην αυτοκτονία, μοιάζει πολυτέλεια το να κοιτάει κάποιος πρώτα το παραταξιακό ή κομματικό συμφέρον. Αποτελεί απόδειξη ομολογίας ότι στις προτεραιότητές του, δεν είναι να βοηθήσει, να απελευθερώσει την κοινωνία, αλλά το συμφέρον της παράταξής, του κόμματός σου. Τότε, ως παράταξη, ως κόμμα δεν βάζεις πλάτη για να στηρίξεις την κοινωνία, αλλά ζητάς από την κοινωνία να στηρίξει εσένα. Τότε, ό,τι και να λες, όπως και να λέγεσαι, στην πράξη δεν είσαι υπηρέτης των λαϊκών τάξεων, αλλά χρησιμοποιείς τις λαϊκές τάξεις για την ενίσχυση, την αναπαραγωγή του παραταξιακού ή κομματικού μηχανισμού. Αυτό είναι ένας υπέρμετρος κομματικός πατριωτισμός και δικαιούται τα εύσημα του κόμματος, αλλά όχι της πληττόμενης κοινωνίας.

Η ευθύνη που οι Περιφερειακές εκλογές περνάνε σε δεύτερη μοίρα, ανήκει σε εκείνους που μέχρι τώρα διοικούν την Περιφέρεια, εφόσον δεν μπόρεσαν ή δεν ήθελαν ο Αυτοδιοικητικός θεσμός της Περιφέρειας να πλησιάσει την κοινωνία, να την πείσει ότι αγωνίζεται πράγματι για τα συμφέροντα των λαϊκών τάξεων. Μέχρι τώρα η Περιφερειακή Αρχή υπηρέτησε πρώτα απ’ όλα την κυβέρνηση και την μνημονιακή της πολιτική.

Και όμως, πολιτικά, οι περιφερειακές εκλογές είναι οι πιο σημαντικές μετά τις ευρωεκλογές. Τα πολιτικά μηνύματα θα εξαχθούν κυρίως από αυτές τις εκλογές. Γιατί, αν τα αποτελέσματα είναι ευνοϊκά ή διαχειρίσιμα επικοινωνιακά από την συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου (που το σχέδιο Ζ’ αποκαλύπτει το ρόλο τους), θα χρησιμοποιηθούν για να «πείσουν» (με τη βοήθεια των συστημικών ΜΜΕ) τους πολίτες ότι ο ελληνικός λαός επιβεβαίωσε την πολιτική της λιτότητας, και επομένως, όσοι διαμαρτύρονται είναι μικρές μειοψηφίες που υπονομεύουν τη «σταθερότητα», τη χώρα - ταυτίζοντας προφανώς τον εαυτό τους με τη χώρα σαν να είναι οι αποκλειστικοί ιδιοκτήτες της. Αυτό θέλουμε;

Γουρδούκης Ηλίας, υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος

με τη «Νησιωτική Ανατροπή».