Η κραυγή αγωνίας μια νέας φαρμακοποιού

Ερχόμενη στο φαρμακείο, για να πάρω τα φάρμακα για την κόρη μου, κάθισα για λίγο και κοίταξα γύρω μου. Πόσες εικόνες πέρασαν από το μυαλό μου. Πόσες θυσίες για να το ανοίξω, 5 χρόνια σπουδών, τίποτα δεν μου δόθηκε στο πιάτο. Δεν προέρχομαι καν από οικογένεια φαρμακοποιών. Πολλά θα μπορούσα να γράψω τη στιγμή που τρέμω για την επιβίωσή του αλλά δεν θα μιλήσω για το πόσο αγαπάω τη δουλειά μου και αυτό το χωριό στο οποίο ήρθα και το άνοιξα. Ας το αφήσουμε στην άκρη για λίγο.

Αναρωτιέμαι αν αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις για το μέλλον μας, όσοι θα κληθούν να ψηφίσουν αυτή την Κυριακή το συγκεκριμένο νομοσχέδιο που θα είναι η ταφόπλακα για τα μικρομεσαία φαρμακεία, για τα φαρμακεία της γειτονιάς, έχουν αναλογιστεί τί θα γίνει με τους πολίτες όταν μας κλείσουν. Πιστεύουν ότι θα νοιαστεί κανείς να έρθει να ανοίξει φαρμακείο σε ένα μικρό χωριό στο οποίο μάλιστα δεν έχουμε συχνά την πολυτέλεια(!!!) του αγροτικού γιατρού;

Πέραν από τους 2 μήνες του καλοκαιριού, τον υπόλοιπο καιρό προσπαθούμε να επιβιώσουμε. Εδώ και 1 χρόνο με τις γνώσεις που διαθέτω προσπαθώ να βοηθήσω τους ασθενείς να αντιμετωπίσουν το όποιο πρόβλημα υγείας έχουν ή να τους προτρέψω να πάνε σε κάποιον ειδικό αν θεωρήσω ότι είναι κάτι σοβαρό. Πολλοί βασίζονται σε μένα γιατί απλά δεν έχουν χρήματα για να πάνε σε κάποιο ιδιώτη γιατρό και επιπλέον το κέντρο υγείας έχει πολλές ελλείψεις σε γιατρούς. Κάποια απλά περιστατικά λοιπόν, τα αντιμετωπίζουν επιτυχώς μόνο με μια επίσκεψη στο φαρμακείο της γειτονιάς τους, όπου ο φαρμακοποιός γνωρίζει πολλά για το ιστορικό του καθένα το οποίο δεν θα ισχύσει αν μας αντικαταστήσουν με απρόσωπες αλυσίδες.

Έχουμε περάσει πολλά. Μείωση ποσοστού κέρδους, καθυστέρηση πληρωμών από τον ΕΟΠΥΥ, απανωτές μειώσεις στις τιμές των φαρμάκων με επακόλουθη απαξίωση του στοκ μας, το οποίο είχαμε ώστε να μην ταλαιπωρείται ο ασθενής. Είτε είχαμε απαγορευτικό στο νησί, είτε αργίες, είτε απεργίες, είτε προσωρινές ελλείψεις φαρμάκων, ο ασθενής ήξερε ότι θα βρει το φάρμακό του στο φαρμακείο του, γιατί ο φαρμακοποιός του είχε φροντίσει να το έχει στο ράφι για κείνον.

Πιστεύετε ότι αυτό θα συνεχίσει να ισχύει όταν κλείσουν εμάς τους μικρούς και αναλάβουν οι λίγοι και εκλεκτοί μεγαλοκαρχαρίες; Είτε ντόπιοι είτε ξενόφερτοι;;;

Δεν περνάει μέρα που να μην νιώθω την αγάπη και την ευγνωμοσύνη του κόσμου που ήρθα και άνοιξα εδώ φαρμακείο. Τέρμα τα πήγαινε-έλα στο κέντρο για φάρμακα ή η αποστολή φαρμάκων με λεωφορεία ή η αναζήτηση κάποιου γνωστού ή συγγενή που θα αγγάρευαν για να τους φέρει τα φάρμακα. Ακόμα και τώρα που η κρίση μας έχει αγγίξει όλους, προσπαθώ να στηρίζω τον κόσμο όσο μπορώ και να δίνω φάρμακα χωρίς να πληρώνομαι στην ώρα μου, παρ' ότι τέλος κάθε μήνα πληρώνω τις φαρμακαποθήκες μου, και περιμένω μέχρι να πάρει ο κόσμος τη σύνταξή του ή μέχρι να πληρωθεί και να του περισσέψουν, για να πληρωθώ. Καμιά αλυσίδα δεν θα το κάνει αυτό! Όσο για τα μη αποζημιούμενα φάρμακα, το κράτος έχει το καρπούζι έχει και το μαχαίρι!! Εκείνοι κανονίζουν τις τιμές των φαρμάκων, όχι οι φαρμακοποιοί! Αν θεωρούν ότι είναι ακριβά, παρότι ανήκουμε στις χώρες της Ευρώπης με τα φθηνότερα φάρμακα αυτής της κατηγορίας, ας τα φθηνύνουν κι άλλο και ας μην μας κοροϊδεύουν πια με το παραμύθι της πτώσης των τιμών αν διακινούνται και από τα σούπερ μάρκετ!!

Όσο φθηνά κι αν είναι τα φάρμακα αυτά, δίνουν μια κάποια ρευστότητα στο πολύπαθο φαρμακείο κάθε φορά που κάτι συμβαίνει και οι πληρωμές μας από το κράτος πάνε κι άλλο πίσω… Να απελευθερωθεί το ωράριο;; Άλλο αυτό πάλι... Ο καθένας να ανοίγει και να κλείνει όποτε θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα! Γιατί;;; Υπάρχουν 11.000 φαρμακεία σε όλη την Ελλάδα. Υπάρχουν εφημερίες, διανυκτερεύσεις, ειδικά ωράρια σε τουριστικές περιοχές ώστε ο πολίτης να εξυπηρετείται ανά πάσα ώρα και στιγμή! Ποιος ο λόγος να γίνει το φαρμακείο ξέφραγο αμπέλι;; Για να έρθει για άλλη μια φορά ο «μεγάλος», με τους υπαλλήλους να δουλεύουν 24 ώρες το 24ωρο και να με κλείσει... Όλα για τους μεγάλους λοιπόν!!! Να μείνουν μόνο λίγες αλυσίδες όπου ο κόσμος θα περιμένει με τις ώρες να εξυπηρετηθεί από έναν απρόσωπο φαρμακοποιό που θα υπακούει στον όποιο (και άσχετο με το επάγγελμα του φαρμακοποιού ίσως) εργοδότη θα έχει...

Αυτή την απελευθέρωση, λυπάμαι, δεν την θέλω... και ούτε ο πολίτης την θέλει, αλλά μέχρι να το συνειδητοποιήσει θα είναι πια αργά!

Τα θέματα είναι πολλά και δεν τα άγγιξα όλα, αλλά το κεφάλι μου πάει να σπάσει τις τελευταίες μέρες. Σίγουρα με τόσο λίγο ύπνο και την πίεσή μου στα ύψη με όσα βλέπω στις ειδήσεις, με έναν πρόεδρο που προσπαθεί να συζητήσει με πληρωμένους δημοσιογράφους και υπουργούς που υπηρετούν τα μεγάλα συμφέροντα και νιώθεις το αίμα σου να βράζει, ε, δεν είμαι και πολύ καλά... Αν δεν πάθω τίποτα αυτές τις μέρες, θα είμαι τυχερή. Καλά κουράγια να ‘χουμε όλοι μας...

πηγή: https://www.facebook.com/gsifnaiou

Σ.σ.: Η κυρία Σιφναίου διατηρεί φαρμακείο στην Αλυκή της Πάρου.

Και ένα ευχαριστήριο προς την κ. Γεωργία Σιφναίου από το Δημοτικό Σχολείο Αγκαιριάς με ημερομηνία 11 Οκτωβρίου 2012:

«Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε θερμά την κα Γεωργία Ζαχ. Σιφναίου, ιδιοκτήτρια του Φαρμακείου της Αλυκής η οποία πρόσφερε στο σχολείο μας το απαραίτητο φαρμακευτικό υλικό για την κάλυψη των αναγκών μας. Στις δύσκολες μέρες μας που διανύουμε ελπίζουμε ότι ενέργειες σαν κι αυτή θα βρούνε κι άλλους μιμητές. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να πάψουμε να διεκδικούμε από τους αρμόδιους φορείς αυτά που είναι αναγκαία για την λειτουργία του σχολείου μας, θα θέλαμε να απευθύνουμε ένα γενικότερο κάλεσμα εθελοντικής προσφοράς και συνεργασίας. Αν διαθέτετε κάποιο υλικό που δεν το μεταχειρίζεστε πια (π.χ βιβλία, Η/Υ κ.α) ή αν έχετε τη δυνατότητα να διαθέσετε λίγο ελεύθερο χρόνο, ιδέες και δεξιότητες θα χαρούμε να τις αξιοποιήσουμε μαζί. Με αλληλεγγύη, πνεύμα συνεργασίας και διάθεση εθελοντισμού μπορούμε να γίνουμε σίγουρα πιο αποτελεσματικοί και να χτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας».

πηγή: http://dimotiko-agkairias.blogspot.gr/2012_10_01_archive.html