Όταν το πελατειακό σύστημα καταστρέφει και τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα

Στο τέλος, αυτό που θα αποδειχθεί -και μέσω της διεθνούς εμπειρίας- είναι πως το δυστύχημα για την Ελλάδα δεν ήταν αυτό καθαυτό το μνημόνιο, αλλά το γεγονός ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα, εγκλωβισμένο σε μια εθνοκτόνο πελατειακή συμπεριφορά, «χρειάστηκε» το μνημόνιο για να γίνουν αυτά που το ίδιο το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν μπορούσε (και δεν τολμούσε) να επιβάλει.

Όλοι αναγνωρίζουν σήμερα πως η προσαρμογή θα εξελισσόταν πολύ πιο ομαλά και όχι με τον βίαιο τρόπο που γονάτισε τη χώρα, αν κάποιες επιλογές αποφασίζονταν από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων και εφαρμόζονταν σε βάθος χρόνου - και όχι επειδή βρεθήκαμε στα πρόθυρα της άτακτης χρεοκοπίας και οπωσδήποτε σε συνθήκες συντεταγμένης χρεοκοπίας.

Σήμερα, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο φαύλος κύκλος του αέναου υπερδανεισμού, της αναξιοκρατίας και του κομματισμού, η προεκλογική λογική του «λεφτά υπάρχουν» και η άρνηση του κ. Παπανδρέου να συνεργαστεί με την τότε κυβέρνηση και να προκαλέσει πρόωρες εκλογές, μας έφεραν στο χείλος του ολέθρου.

Ακούγεται αλλόκοτο, αλλά ο κ. Παπανδρέου προτίμησε να συνεργαστεί με το ΔΝΤ και όχι με τον Κ. Καραμανλή και την εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας του.

Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους.

Οπότε, ας ρίξουμε μια ματιά τι συμβαίνει αυτόν τον καιρό στην Ιταλία και τι αποφάσεις λαμβάνει ο Κεντροαριστερός πρωθυπουργός Ματτέο Ρέντσι.

Την Τρίτη, 25 Μαρτίου, στην Ιταλία ακούστηκε για πρώτη φορά η λέξη «κινητικότητα» στον δημόσιο τομέα.

Η αρμόδια υπουργός Δημόσιας Διοίκησης, Μαριάννα Μαντία μίλησε για την ανάγκη ανανέωσης της ιταλικής δημόσιας διοίκησης - προκειμένου να εισέλθουν σ’ αυτήν νέοι με προσόντα - με πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και «υποχρεωτική κινητικότητα», ενώ αναφερόμενη στις επαφές με τα συνδικάτα, δεν δίστασε να πει πως μπορεί να διεξαχθεί κοινωνικός διάλογος, αλλά αυτό «δεν είναι κάτι το οποίο πρέπει να θεωρείται δεδομένο, διότι τα χρονικά περιθώρια είναι πολύ στενά».

Υπάρχει κανένα μνημόνιο στην Ιταλία;

Όχι, βέβαια.

Απλώς η ιταλική κυβέρνηση συνεργασίας αποφάσισε να κάνει αυτά που ουδείς τολμούσε (ούτε και του επιτρεπόταν) να πράξει στην Ελλάδα - με αποτέλεσμα να καταλήξουμε στο μνημόνιο.

Μια μέρα νωρίτερα, ο Ρέντσι είχε δηλώσει αποφασισμένος να μειώσει κατά 12% τους μισθούς των επικεφαλής των ιταλικών ΔΕΚΟ, με τους «ενδιαφερόμενους» να αντιδρούν και τον διευθύνοντα σύμβουλο των Ιταλικών Σιδηροδρόμων Μάουρο Μορέττι να δηλώνει πως η απόφαση είναι άδικη, διότι, όπως είπε, «η αποστολή και το επάγγελμα των μάνατζερ είναι διαφορετικό από εκείνο των πολιτικών, όπως διαφορετικοί είναι και οι στόχοι, οι υποχρεώσεις και οι απολαβές τους».

Ο Μορέττι, του οποίου οι ετήσιες μικτές αποδοχές είναι 850.000 ευρώ(!), προειδοποίησε πως «αν εγκριθεί όντως η μείωση αυτή των μισθών, οι πιο ικανοί μάνατζερ μπορεί να εγκαταλείψουν το δημόσιο και να επιστρέψουν στον ιδιωτικό τομέα».

Οι δηλώσεις του προκάλεσαν την οργισμένη αντίδραση του Ντιέγκο Ντέλα Βάλε, ιδιοκτήτη της βιομηχανίας υποδημάτων Τοd's, και μέτοχο της ιδιωτικής εταιρίας σιδηροδρομικών συνδέσεων NTV.

«Αν ο Μορέτι παραιτηθεί, οι τόσοι επιβάτες των τραίνων του που αναγκάζονται καθημερινά να φτάνουν με καθυστέρηση στην δουλειά τους θα τον συνοδεύσουν ευχαρίστως σπίτι», σχολίασε.

«Αν ο Μορέτι θέλει να φύγει και να πάει να δουλέψει, για παράδειγμα, στους γερμανικούς σιδηρόδρομους, είναι ελεύθερος να το πράξει», έσπευσε να συμφωνήσει ο Ιταλός υπουργός Μεταφορών Μαουρίτσιο Λούπι.

Μήπως θυμάστε τι συνέβη στην Ελλάδα σε κάθε προσπάθεια μείωσης των μισθών των κρατικοδίαιτων γκόλντεν μπόις, αλλά και γενικά των στελεχών των ΔΕΚΟ;

Ο κακός χαμός!

Όταν η κυβέρνηση Καραμανλή θεσμοθέτησε τις μειώσεις, ο νόμος ουδέποτε εφαρμόστηκε, διότι, όπως αποκαλύφθηκε, οι επιτήδειοι κατάφερναν να τα παίρνουν από την πίσω πόρτα μέσω υπερωριών και επιδομάτων.

Στις 12 Μαρτίου, ο Ιταλός πρωθυπουργός παρουσίασε το σχέδιό του για μείωση των φόρων, στήριξη των επιχειρήσεων, περιορισμό των δαπανών του δημοσίου και παρεμβάσεις στην αγορά εργασίας, με μείωση του κόστους εργασίας κατά 10 δις ευρώ.

Σύμφωνα με το σχέδιο, από τον Μάιο, δέκα εκατομμύρια Ιταλοί (των οποίων τα έσοδα δεν ξεπερνούν τα 25.000 ευρώ τον χρόνο) θα πληρώνουν μειωμένους φόρους κατά χίλια ευρώ τον χρόνο.

Όπως ανακοινώθηκε, τα χρήματα που θα λείψουν θα βρεθούν από τον περιορισμό των δαπανών του δημοσίου, την αύξηση των εσόδων από τον ΦΠΑ και την μείωση των επιτοκίων του ιταλικού δημόσιου χρέους.

Ο Ματτέο Ρέντσι δεσμεύθηκε, επίσης, ότι το ιταλικό δημόσιο θα καταβάλει άμεσα τα 60 δισεκατομμύρια ευρώ που χρωστά στις ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Επίσης, ο σημαντικότερος φόρος που καταβάλλουν οι επιχειρήσεις, επίσης, θα περιορισθεί κατά 10%, χάρη σε πόρους που θα εξευρεθούν από την αύξηση της φορολόγησης των κατόχων μετοχών ιδιωτικών επιχειρήσεων, από το 20% στο 26%.

Δεν γνωρίζουμε αν το σχέδιο Ρέντσι θα επιτύχει.

Ο ίδιος πάντως, αν και δήλωσε πως ο ευρωπαϊκός δημοσιονομικός κανόνας για έλλειμμα κάτω του 3% είναι απηρχαιωμένος, ξεκαθάρισε ότι «θα το σεβασθούμε όσο ισχύει».

«Έχουμε καταλάβει ότι στην Ευρώπη το σημερινό οικονομικό μοντέλο δεν φέρνει αποτελέσματα. Θα υπάρξουν αλλαγές, αλλά, παράλληλα, για το καλό της χώρας μας, πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε σοβαροί», πρόσθεσε.

Με λίγα λόγια, δεν είπε ότι θα κηρύξει την επανάσταση.

Αυτό που είπε -απαντώντας και στις αιτιάσεις του Όλι Ρεν ότι η Ιταλία δεν έχει υιοθετήσει ακόμη απαραίτητες οικονομικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις- είναι πως παρά τις διαφωνίες του θα προσπαθήσει να συμμορφωθεί η χώρα του, ακολουθώντας όμως ένα δικό της μοντέλο.

«Δεν ερχόμαστε στην Ευρώπη για να μας πουν ποιο μάθημα να διαβάσουμε στο σπίτι. Η Ιταλία ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει και θα το κάνει, για το καλό των παιδιών της. Δεν προσφέρουμε διαβεβαιώσεις για να καθησυχάσουμε κανέναν», δήλωσε ο Ιταλός πρωθυπουργός στις αρχές Μαρτίου, μετά τη λήξη της Συνόδου Κορυφής.

Είπε δηλαδή ότι ξέρει τι πρέπει να κάνει και θα το κάνει για να μην χρεοκοπήσει η χώρα του.

«Δεν είμαστε σκράπες. Η Ιταλία ξέρει καλά τι πρέπει να κάνει, δεν είναι ο κακός μαθητής της Ευρώπης», δήλωσε επίσης ο Ρέντσι, στις 17 Μαρτίου, λίγες ώρες πριν από την συνάντησή του με τη Γερμανίδα καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ, στην οποία εξέθεσε τη στρατηγική του.

Είναι κι’ αυτός «μερκελιστής»;

Όχι. Απλώς λαμβάνει υπόψη τα δεδομένα της χώρας του και τα ισχύοντα στην ΕΕ, της οποίας η χώρα του θέλει να παραμείνει μέλος.

Και επιπλέον, προτιμά να μειώσει τον δημόσιο τομέα αντί να επιβάλει συνεχή αιμορραγία σε μισθωτούς, συνταξιούχους και ελεύθερους επαγγελματίες.

Θέλει δηλαδή να κάνει το αντίθετο από αυτά που κάναμε εμείς εδώ.

Και όταν (και αυτός) είπε «λεφτά υπάρχουν», ήξερε τι έλεγε.

Δεν εννοούσε (όπως εκ των υστέρων αποκαλύφθηκε στη χώρα μας) ότι θα τα βρει στις τσέπες των φορολογουμένων και καταστρέφοντας τον ιδιωτικό τομέα.

Αυτό που ανακοίνωσε ότι θα κάνει είναι να εξοικονομήσεις 7 δις ευρώ το 2014, 8 δις ευρώ το 2015 και συνολικά 34 δις ευρώ ως το 2016 από τον σπάταλο δημόσιο τομέα.

Ως εξής:

Τα 2,2 δις ευρώ αναμένεται να εξοικονομηθούν από τη μείωση των μισθών των υψηλόβαθμων στελεχών του δημοσίου και των προμηθειών του κρατικού μηχανισμού.

Άλλα 2 δις αναμένεται να εξευρεθούν από των περιορισμό της χρηματοδότησης της τοπικής αυτοδιοίκησης και 2,2 δις από την περικοπή των δαπανών για τον αμυντικό τομέα, την υγεία και τις συντάξεις.

Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά, στόχος της κυβέρνησης Ρέντσι είναι να μειώσει τον συνολικό αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων κατά 85.000 μέχρι το 2016, προσφέροντας κυρίως οικονομικά κίνητρα και πακέτα πρόωρης συνταξιοδότησης.

Ειδικά στον τομέα της άμυνας, μελετάται η πώληση του αεροπλανοφόρου του Πολεμικού Ναυτικού «Τζουσέπε Γκαριμπάλντι», ενώ όλα δείχνουν ότι το συνολικό στρατιωτικό προσωπικό, μέσα στην επόμενη δεκαετία, θα μειωθεί από τα 190.000 στελέχη σήμερα στα 150.000 στελέχη, και το πολιτικό προσωπικό του υπουργείου άμυνας από τριάντα χιλιάδες στις είκοσι χιλιάδες υπαλλήλους.

Στις 20 Μαρτίου η υπουργός Άμυνας Ρομπέρτα Πινόττι ανακοίνωσε ότι παγώνει η καταβολή των δόσεων για την αγορά των μαχητικών αεροσκαφών F-35 που έχει παραγγείλει η Ιταλία.

Σημειώνεται ότι σχεδόν 450.000 Ιταλοί έχουν υπογράψει μια έκκληση με την οποία ζητούν από την κυβέρνηση του Ματτέο Ρέντσι την περικοπή των δαπανών για την αγορά νέων μαχητικών αεροσκαφών και την διάθεση των κονδυλίων που έχουν διατεθεί σε στρατιωτικές δαπάνες για την έξοδο της χώρας από την οικονομική κρίση και την στήριξη της κοινωνικής πολιτικής.

Η Ιταλία δηλαδή προσπαθεί να σώσει και τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα της.

Στην Ελλάδα συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Επελέγη η «εύκολη» λύση της αφαίμαξης των μισθωτών και των συνταξιούχων και της καταστροφής του ιδιωτικού τομέα.

Η σειρά του δημόσιου τομέα ήλθε με μεγάλη καθυστέρηση, χωρίς μέχρι στιγμής να έχει μεταρρυθμιστεί τίποτε – ενώ αντίθετα καταφύγαμε σε «οριζόντιες» λύσεις που επέφεραν μεγάλη αναστάτωση στη δημόσια διοίκηση.

Με λίγα λόγια, καταφέραμε να καταστρέψουμε και τον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα…

Στη ρίζα του κακού, βέβαια, το θανατηφόρο πελατειακό σύστημα…