ΔΗΜΑΡ: Το χαρακτηριστικό παράδειγμα της προαιώνιας κατάρας του διχασμού

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Όλα όσα παρακολουθούμε αυτές τις μέρες σχετικά με την προσπάθεια δημιουργίας ενός «τρίτου πόλου» στον χώρο της Κεντροαριστεράς, οι διαφωνίες εντός και εκτός των σχετιζομένων με το εγχείρημα κομμάτων, οι μικροί εσωτερικοί εμφύλιοι που διαπερνούν τον χώρο, αποτελούν ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού παζλ της ασυνεννοησίας.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τη ΔΗΜΑΡ. Ένα μικρό κόμμα, που δημιουργήθηκε από στελέχη προερχόμενα από τον Συνασπισμό και το ΠΑΣΟΚ, έδειξε αρχικά ότι μπορεί να κάνει την υπέρβασή του και κατέληξε με ένα σωρό διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό του, όπως αυτές αναδείχθηκαν στο πρόσφατο συνέδριό του.

Σύμφωνα με την επίσημη γραμμή, όπως εκφράστηκε από τον πρόεδρο του κόμματος, υπάρχει η επιθυμία να δημιουργηθεί ο περίφημος «τρίτος πόλος», αλλά χωρίς συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, χωρίς προοπτική επανόδου στην κυβέρνηση, χωρίς να έρχεται σε επαφή με τους «58» και χωρίς συμφωνία με τον ΣΥΡΙΖΑ - τουλάχιστον προς το παρόν, διότι θεωρείται βέβαιο ότι θα υπάρξει συνεργασία σε περίπτωση επικράτησης του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις εκλογές.

Την ίδια ώρα, θεωρείται φυσιολογική η συνεργασία με στελέχη και πρώην υπουργούς που στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις τις πολιτικές του μνημονιακού ΠΑΣΟΚ, ξεκινώντας από τη συνεργασία με τον Α. Λοβέρδο και καταλήγοντας στην αποδοχή στελεχών όπως ο Π. Μπεγλίτης, ο οποίος έγινε και μέλος του κόμματος.

Δεν πέρασε απαρατήρητο το γεγονός ότι στο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ το «παρών» έδωσαν πολλά προβεβλημένα στελέχη προσκείμενα στον Γ. Παπανδρέου, όπως ο Η. Μόσιαλος και οι κυρίες Ποδηματά και Κοππά.

Την ίδια ώρα, στελέχη όπως ο εκπρόσωπος του κόμματος Α. Παπαδόπουλος και ο γραμματέας Σπύρος Λυκούδης, ο βουλευτής Γρ. Ψαριανός, δεν κρύβουν τις διαφωνίες τους είτε για την αποχώρηση από την κυβέρνηση, είτε για την άρνηση έναρξης διαλόγου και συνεργασίας με τους «58», είτε και για τα δύο.

Ο Σπύρος Λυκούδης μάλιστα είναι τόσο απόλυτος στην ανάγκη συνεργασιών, που αποχαιρέτισε και το αξίωμά του.

Από την πλευρά του, όμως, ο κ. Λοβέρδος επιτίθεται λάβρος κατά των «58», τους οποίους αποκαλεί «εκπροσώπους του κανενός» και «φορείς του τίποτα».

Άλλοι πάλι, όπως ο βουλευτής Γ. Κυρίτσης, διαφωνούν με τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και επιθυμούν τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να δημιουργηθεί ο «μεγάλος συνασπισμός».

Άλλοι, όπως ο βουλευτής Γιάννης Πανούσης διαφωνούν και με τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και με τη συνεργασία με τους «58».

Την ίδια ώρα, τα μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής Γεράσιμος Γεωργάτος και Σταύρος Λειβαδάς, όχι μόνο έχουν υπογράψει το κείμενο των «58», αλλά και αποτελούν τα δύο από τα πέντε μέλη του συντονιστικού οργάνου τους.

Τέλος, άλλοι, όπως ο Θ. Μαργαρίτης, επικροτούν την αποχώρηση από την κυβέρνηση και επιθυμούν αυτόνομη κάθοδο της ΔΗΜΑΡ στις ευρωεκλογές.

Οι διαφωνίες φάνηκαν ανάγλυφες στα τρία κείμενα που κατατέθηκαν στο συνέδριο:

Αυτό της πλειοψηφίας, που απορρίπτει τόσο τη συνεργασία με την κυβέρνηση, όσο και αυτή με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό της μειοψηφίας, που ζητά συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ μαζί με το ΠΑΣΟΚ στις διεργασίες για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς.

Και ένα τρίτο, που κατατέθηκε από στελέχη του Αριστερού Δικτύου, τα οποία δίνουν έμφαση στην ανάγκη να αναδειχθούν τα αριστερά χαρακτηριστικά του κόμματος.

Δηλαδή, μύλος…

«Κακό χωριό τα λίγα σπίτια», θα έλεγε κάποιος.

Και θα ίσχυε αν δεν έμπαινε στη μέση η ελληνική κατάρα της ασυνεννοησίας και του διχασμού, που έχει καταστρέψει τη χώρα και στην παγίδα της οποίας πέφτουν διαχρονικά όλοι…

Γιατί η (προαιώνια) κατάρα του Έθνους, ο διχασμός, μεγέθη (κομματικά) δεν κοιτά…