Ο δάσκαλος είναι φωτεινός φάρος ελπίδας και όχι μαυρίλας και μιζέριας

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Οι επιστολές που κάθισαν και έγραψαν οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ προς τους μαθητές και τους γονείς είναι κατά τη γνώμη μου τα πιο απαισιόδοξα κείμενα που γράφτηκαν ποτέ από εκπαιδευτικούς.

Και είμαι βέβαιη πως τέτοια κείμενα μαυρίλας δεν εκπροσωπούν τη συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, που αποστολή τους δεν είναι μόνο να μεταδίδουν γνώσεις, αλλά και να διαπλάθουν ολοκληρωμένους χαρακτήρες και αισιόδοξους ανθρώπους.

Ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές του Έθνους, από το κρυφό σχολειό ως τους καιρούς των πολέμων και των εμφυλίων, της Κατοχής, των καταστροφών και των ξεριζωμών, της φτώχειας και της ξενιτιάς, οι Έλληνες εκπαιδευτικοί έδιναν πάντα το "παρών" μέσα στις τάξεις τους, ζέσταιναν με το χαμόγελό τους τα ξεπαγιασμένα Ελληνόπουλα, τους μιλούσαν για ένα καλύτερο αύριο, γέμιζαν τις καρδιές τους με ελπίδα - όχι με μίσος.

Μετά τον εμφύλιο, σημαντικές εκπαιδευτικές προσωπικότητες της Αριστεράς, βρέθηκαν σκόπιμα στα πιο υποβαθμισμένα σχολεία.

Στο σχολείο της Καλλιθέας, για παράδειγμα, βρέθηκαν οι σημαντικές λογοτέχνιδές μας Έλλη Αλεξίου και Κατίνα Παΐζη.

Τι έκαναν; Μέσα σε μια εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα μίσους δίδαξαν τα παιδιά με αγάπη και τα έμαθαν να αγαπούν και να ελπίζουν.

Δεν μετρούσαν "κεφάλια", δεν εξαρτούσαν την απόδοσή τους από τον αριθμό των μαθητών, δεν έθεταν ως προϋπόθεση την αύξηση του μισθού τους, δεν διαφήμιζαν την ήσσονα προσπάθεια, αποκαλώντας το σχολείο "εξεταστικό κάτεργο" και "απάνθρωπο μηχανισμό".

Ουδέποτε διανοήθηκαν να βυθίσουν τους μαθητές τους στην κατάθλιψη, λέγοντάς τους πως "θέλουν έτσι να τσακίσουν τη Νιότη σου, να συνηθίσεις τον έλεγχό τους, ώστε αύριο να είσαι ένας υπάκουος υπάλληλος".

Οι ίδιοι, μπορεί να σκέπτονταν πολλά και πολλά να φοβούνταν.

Στα παιδιά, όμως, χαμογελούσαν και τους μετέδιδαν τη βεβαιότητα πως με τη γνώση (που ο Σωκράτης έλεγε πως είναι δύναμη) θα πάνε μπροστά, θα ξεπεράσουν όλες τις δυσκολίες.

Από τότε, εκατοντάδες χιλιάδες φτωχόπαιδα, που στιβάχτηκαν σε τάξεις αγάπης και μάθησης, προόδευσαν και έφθασαν ψηλά.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι εκπαιδευτικοί μας -όπως και όλος ο λαός μας- έχουν υποστεί πολλά.

Γνωρίζουν, όμως, πως θα ήταν αδύνατον αυτοί μόνοι να εξαιρεθούν από όλα τα δεινά που υφίσταται το σύνολο του λαού.

Γνωρίζουν πως δεν θα ήταν δυνατόν μόνοι αυτοί να εξαιρεθούν νόμων που ισχύουν για όλους τους υπόλοιπους Έλληνες (κακή τη μοίρα και λόγω του περίφημου "λεφτά υπάρχουν", που οδήγησε στον Γιώργο του 44% και από εκεί ντουγρού στο ΔΝΤ, να μην τα ξαναλέμε τώρα).

Διότι, ως γνωστόν, η ΟΛΜΕ ζητά, μεταξύ άλλων, την κατάργηση του νόμου 4024/11 (που ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει να καταργήσει, αφού και αυτοί έχουν πει πως δεν θα είναι δυνατόν να αλλάξουν όλα μονομιάς).

Οι 150.000 εκπαιδευτικοί μας, γνωρίζουν πως επαρκούν για να στελεχώσουν τα σχολεία μας.

Γνωρίζουν επίσης πως το αίτημα της ΟΛΜΕ για "μαζικούς διορισμούς" είναι μαξιμαλιστικό και μη εφαρμόσιμο υπό τις παρούσες συνθήκες.

Ούτε είναι διατεθειμένοι οι εκπαιδευτικοί μας να γίνουν κομματικές μαριονέτες, συμφωνώντας με κείμενα που αποτελούν αντιγραφή των ανακοινώσεων του ΣΥΡΙΖΑ:

"Μετά από τούτο τον Σεπτέμβρη λοιπόν τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο. Αυτήν την κρίσιμη μάχη ή θα την κερδίσουν οι πολιτικές της Τρόικα και της κυβέρνησης που την υπηρετεί επιβάλλοντας την ερήμωση και τη δυστυχία ή θα την κερδίσουμε εμείς".

Ακριβώς ό,τι λέει και ο κ. Τσίπρας, δηλαδή.

Ούτε είναι δυνατόν οι εκπαιδευτικοί μας να συμφωνούν σε προτροπές προς ανήλικα παιδιά του τύπου "να γίνεις μέρος του τεράστιου λαϊκού ποταμιού που θα γεμίσει τους δρόμους της χώρας και θα νικήσει!".

Πρώτον, διότι οι εκπαιδευτικοί γνωρίζουν πως δεν μιλούν έτσι σε παιδιά του σχολείου και δεύτερον επειδή γνωρίζουν πως λεφτά δεν υπάρχουν και όποιος τα υπόσχεται είναι απλώς ένας μυγχάουζεν.

Με δεδομένο ότι ένας συνδικαλιστικός αγώνας πρέπει να προβάλλει συγκεκριμένα αιτήματα του κλάδου που απεργεί, τι σχέση έχουν όλα αυτά που αναφέρονται στο κείμενο απόφασης των προέδρων της ΕΛΜΕ με τα αιτήματα του κλάδου των εκπαιδευτικών;

Αναφέρονται σε "φοροληστεία", σε "επικείμενους πλειστηριασμούς" στον "φερετζέ ενός νέου μνημονίου που απαιτεί ο Σόιμπλε και προαναγγέλλει ο Σαμαράς", στον "φερετζέ του πρωτογενούς πλεονάσματος", στον... σχεδιαζόμενο πόλεμο στη Συρία, στην υγεία, στην ασφάλιση, στο ρεύμα, στο νερό, στην ακύρωση των ιδιωτικοποιήσεων και, βέβαια, στην "ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ".

Και καταλήγουν: Δεν αναγνωρίζουμε το χρέος, δεν το πληρώνουμε(!)

Είναι αυτά αιτήματα εκπαιδευτικών;

Η αλήθεια είναι μία: Ότι η ΟΛΜΕ έχει αποστερηθεί πλήρως όσων επιχειρημάτων αφορούν καθαρά στον κλάδο των εκπαιδευτικών (για παράδειγμα, με προσωπική δέσμευση του υπουργού Παιδείας δεν απολύεται κανείς) και τώρα αποκαλύπτεται ο κομματικά υποκινούμενος ρόλος της.

Οποιοδήποτε άλλο συνδικαλιστικό σωματείο επί του πλανήτου, θα εξέδιδε μία ανακοίνωση, όπου θα ανέφερε:

"Συνάδελφοι, σε δύσκολες και μνημονιακές συνθήκες, την ώρα που η τρόικα απαιτεί απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, ο κλάδος μας νίκησε! Πέτυχε να μην απολυθεί ούτε ένας εκπαιδευτικός. Μπαίνουμε στις τάξεις με το κεφάλι ψηλά και θα προσπαθήσουμε για την ικανοποίηση και άλλων αιτημάτων μας, με γνώμονα τις ανάγκες της χώρας και της νεολαίας μας".

Αντ' αυτού, προτιμούν να απαξιωθούν στα μάτια της χειμαζόμενης κοινωνίας και των μελών τους, αν και γνωρίζουν πως υπό τις παρούσες μνημονιακές συνθήκες δεν έχουν δικαίωμα να αποστερούν το μεροκάματο από τους συναδέλφους τους.

Οι οποίοι, άλλωστε, όπως φάνηκε και από τη συγκέντρωση της ΟΛΜΕ στο Σύνταγμα την προηγούμενη Τρίτη, 10 Σεπτεμβρίου, δεν τους ακολουθούν.