Η... καρέκλα της εξουσίας

Όταν από κόμμα διαμαρτυρίας μετατρέπεσαι, στην κυριολεξία από το πουθενά, σε δεύτερο, τότε είναι φυσικό να αλλάζουν πολλά.

Είναι φυσικό να δηλώνεις ότι δεν… γνωρίζεις στελέχη γιατί έχουν ακραίες θέσεις.

Ως κόμμα διαμαρτυρίας δεν κοιτάς ποτέ προς την πλευρά της καρέκλας… εξουσίας. Ως δεύτερο όμως μπορείς να ονειρεύεσαι και την πρωτιά. Ισως και την…

καρέκλα.

Ετσι προσπαθείς να καλύψεις τα… προβλήματα και να τα σπρώξεις κάτω από το χαλί. Αλλάζει και λίγο τις απόψεις σου. Ρίχνεις λίγο νερό στο κρασί σου, βρε παιδί μου.

Για παράδειγμα, πέραν των προσώπων που πλέον δεν… γνωρίζεις, κάνεις και μια επίσκεψη στο υπουργείο Αμυνας. Πετάς και μια ατάκα περί του αξιόμαχου και δίδεις και μια στήριξη στα μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων. Και αυτό ανεξάρτητα του ότι ως κόμμα διαμαρτυρίας πρότεινες ακόμη και την κατάργηση του Στρατού.

Δεν έχει σημασία. Εδώ ήσουν πρώτος στις πορείες. Με κάθε αφορμή και μια πορεία, με κάθε αφορμή και μια καταγγελία του κράτους, της Αστυνομίας και των… κακών αστυνομικών.

Τώρα όμως; Τώρα πηγαίνεις και μια βόλτα στη ΓΑΔΑ και υπεραμύνεσαι των αστυνομικών αλλά και της ασφάλειας που αυτοί πρέπει να προσφέρουν στους πολίτες.

Το ό,τι ζητάς να είναι άοπλοι όταν στη χώρα κυκλοφορούν τα Καλάσνικοφ λες και είναι παιδικά παιχνίδια, λίγο ενδιαφέρει.

Εσύ το καθήκον σου το έπραξες. Εδειξες το ενδιαφέρον σου.

Αλλωστε ποιος ακούει πια; Ποιος ενδιαφέρεται; Στήνουμε μια εικόνα και την πλασάρουμε στους αγανακτισμένους και την τυλίγουμε με έναν μανδύα που να δίδει άλλοθι.

Λογικά μέχρι την Κυριακή ή και ανήμερα προλαβαίνεις και μια επίσκεψη στην Αρχιεπισκοπή ή ακόμη καλύτερα στη Θεσσαλονίκη να ακούσεις τον Άνθιμο.

ΤΑΣΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ