Εκλογές της οργής ή του φόβου;

Δυο εβδομάδες πριν, ο ΣΥΡΙΖΑ υπολογίζονταν ως πρώτο κόμμα και βέβαιος νικητής στις 17 Ιουνίου, αύριο δηλαδή.

Μια εβδομάδα πριν, η μάχη ήταν αμφίρροπη τόσο ως προς τον πρωτεύοντα όσο και ως προς την τρίτη θέση του ΠΑΣΟΚ.

Τώρα τελευταία οι φιλόδοξοι μνηστήρες, κόμματα - πιράνχας σε βάρος της...

ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, φέρονται να χάνουν σε ποσοστά και ψήφους, ενώ επιπλέον το κόμμα των «12 συνιστωσών», το πολυκέφαλο, φέρεται να αποχαιρετά οριστικά την πρώτη θέση.

Να κατεβαίνει, αύριο, αρκετά σκαλιά στις φιλοδοξίες του να ξεπεράσει ή, έστω, να φτάσει τη Νέα Δημοκρατία. Διαρκείς ανατροπές.

Πράγματι, ο πολιτικός χρόνος έχει τεράστιες διαφορές από τον γραμμικό, κυκλικό, τελικά πραγματικό χρόνο. Πυκνότερος σε εξελίξεις, απροσδόκητος, αινιγματικός. Θα ηρεμήσουμε από αύριο;

Ηδη, αρκετοί φοβούνται κοινωνικές αναστατώσεις και νέες εκλογές τον Οκτώβριο. Μια ασταθή, συνεργατική διακυβέρνηση έως τότε και έναν ΣΥΡΙΖΑ σε ρόλο ταραξία. Δεν αποκλείεται όμως να συμβεί τελικά το ακριβώς αντίστροφο. Οι κάλπες αύριο θα το δείξουν.

Θα έχουμε αποτελέσματα με βάση την οργή, το θυμό και την αγανάκτηση (που δεν οδήγησε σε καθόλου σοφές επιλογές μερίδας του λαού) ή αποτελέσματα φόβου και μόνο φόβου;

Θα ήταν ανόητο να ισχυρισθεί κανείς, παρότι υπάρχουν πολλοί, ότι όσοι δεν ψηφίζουν λ.χ. ΣΥΡΙΖΑ ή άλλο ομόφρον κόμμα το κάνουν υποκύπτοντας στη φοβία των αντιπάλων, την κινδυνολογία, στον τρόμο. Παρότι ακούστηκαν υπερβολές και σκόπιμες κινδυνολογίες, γεγονός είναι ότι υπάρχουν συγκεκριμένοι κίνδυνοι, εθνικοί και οικονομικοί, με όλα υποστήριζαν ότι θα πράξουν ως νικητές παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση, το Μνημόνιο, την τρόικα. Αυτή η αδιαλλαξία (στην οποία απέμειναν μόνοι συνεπείς οι «Ανεξάρτητοι Ελληνες») βοήθησε τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλεξ. Τσίπρα να εισπράξουν όλη την απαξίωση του δικομματισμού, της διακυβέρνησης δεκαετιών, της ατιμωρησίας, της διαφθοράς, της φαυλότητας.

Ομως ήλθε πρώτα η κακόηχη, ασυλλόγιστη πολυφωνία και μετά η καταστροφική παλινωδία και του Α. Τσίπρα προσωπικά για να πλήξει την αναξιοπιστία των (δήθεν) αδιάφθορων. Η αλαζονεία και οι νικητήριες - πολεμικές ιαχές δεν ήταν παρά μια ακόμη επιβεβαίωση της «εν γένει» ανωριμότητας του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει.

Αδυναμία να πείσει ότι έχει αξιόλογες προσωπικότητες του δημόσιου βίου (πέρα από συνδικαλιστές, καθηγητές της πολιτικής, κομματικά στελέχη καριέρας), αδυναμία για αξιόλογες κοινωνικές οργανώσεις και θέσεις σε πρόγραμμα ρεαλιστικό για την οικονομία, τις επιχειρήσεις, τα σοβαρά πρόσωπα στην περιφέρεια κ.λπ. κ.λπ.

Δεν αποκλείεται να συμβεί αυτό μάλιστα: Οντως οι πρώτες εκλογές να σηματοδότησαν την εκτόνωση, αλλά και το διεθνές μήνυμα για τη δυσφορία του ελληνικού λαού, ενώ οι δεύτερες, οι αυριανές να έχουν περισσότερα εσωτερικά μηνύματα. Να περιορισθεί, λ.χ., η δύναμη ορισμένων κομμάτων νέας κοπής, να αποδειχθεί φρούδο το όνειρο της πρωτιάς του ΣΥΡΙΖΑ και της οριστικής κατίσχυσής του στον χώρο της Αριστεράς. Να είναι η εκτίναξη το αποτέλεσμα της οργής των Ελλήνων αλλά με συνέπεια τη συρρίκνωση του αργότερα, όπως η ΕΔΑ το 1958-1961.