Πέφτουν τα μάνταλα βαριά…

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Οι φυλακές είναι για μένα οικείος τόπος. Όχι μόνο λόγω επαγγέλματος αλλά από την παιδική μου ηλικία, αφού μεγάλωσα και ζω απέναντι τους, απ’ όταν πιτσιρικάδες παίζαμε μπάλα στα 88 στρέμματα κι οι χωροφύλακες από τις σκοπιές μας φώναζαν για να τους πάρουμε τσιγάρα. Έχω παρακολουθήσει live όλες σχεδόν τις εξεγέρσεις, αποδράσεις. Οι φυλακές είναι συνώνυμο της γενέθλιας πόλης μου κι ίδιο πάντα το κρύο αστείο, «από μέσα είσαι ή απέξω;».

Τώρα πλέον, εδώ και είκοσι χρόνια τις γνωρίζω κι από μέσα, ως συλλειτουργός της δικαιοσύνης, από την πρώτη φορά που πήγα να δω...

κρατούμενο πελάτη και βγήκα με αυτό το κρύο συναίσθημα και εδραιωμένη την πεποίθηση μου για το ανεκτίμητο της προσωπικής ελευθερίας. «Πέφτουν τα μάνταλα βαριά» της Μαρίκας Νίνου. Ακούστε το.

Εκεί λοιπόν που πέφτουν τα μάνταλα βαριά, μαζί με τους κρατούμενους ζουν και υπάλληλοι του Ελληνικού Λαού, κάνοντας ένα από τα δυσκολότερα λειτουργήματα, στις πιο δύσκολες συνθήκες και έχοντας να αντιμετωπίσουν τους πιο δύσκολους ανθρώπους. Από φοβισμένους αγιάννηδες μέχρι πωρωμένους φονιάδες, μέλη συμμοριών, πρεζέμπορους, μαχαιροβγάλτες, τρομοκράτες, στρατιές αλλοδαπών από όλες τις φυλές του Ισραήλ, για τους οποίους μερικές φορές η ανθρώπινη ζωή δεν αξίζει ούτε ένα «καπάκι πίτουρα», για να χρησιμοποιήσω μια αρβανίτικη έκφραση. Οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι, όλοι, απ’ αυτούς που κινούνται στις πτέρυγες, το επισκεπτήριο, το νοσοκομείο, τα μαγειρεία, μέχρι τον έσχατο διοικητικό, συναλλάσσονται καθημερινά με τις χιλιάδες κακοποιών, στις μέχρι ασφυξίας υπερσυμφορημένες φυλακές μας. Συχνά σε εξεγέρσεις και διοικητικοί υπάλληλοι, έχουν βρεθεί όμηροι. Κι όμως το σοφό κράτος μας έκρινε ότι κάποιοι διοικητικοί, καμμιά διακοσοπενηνταριά, δεν δικαιούνται τα εκατόν πενήντα ευρώ του επιδόματος επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας. Και συχνά δεν μιλάμε απλά για συνύπαρξη μόνο με επικίνδυνους και βίαιους κρατούμενους αλλά και με φορείς AIDS, ηπατίτιδας κλπ. Και τι να πω για τα καθυστερούμενα δεδουλευμένα. Σώθηκε έτσι η χώρα από την πτώχευση, προφανώς.

Τρεις καινούργιες φυλακές δεν μπορούν να λειτουργήσουν γιατί δεν υπάρχει προσωπικό και οι κρατούμενοι εξακολουθούν να στοιβάζονται σαν τις σαρδέλες. Οι ελλείψεις σε προσωπικό, για να λειτουργούν οι φυλακές αξιοπρεπώς και χωρίς εξόντωση των υπαλλήλων, αγγίζουν το 50%! Η δε εφαρμογή του νόμου Βενιζέλου, δέκα συνταξιοδοτήσςεις, μία πρόσληψη, έχει επιτείνει την λειτουργική και εργασιακή ασφυξία και εξαθλίωση.

Η πολυπληθής Υπηρεσία Εξωτερικής Φύλαξης όμως δεν κάνει υπηρεσία μέσα. Ακόμη κι η συχνότητα στους ασυρμάτους είναι διαφορετική και δεν μπορούν να συνεννοηθούν με τους σωφρονιστικούς μέσα!

Έχοντας πλέον μια αναλογία αλλοδαπών με τους Έλληνες κρατούμενους που ξεπερνά το 70 προς 30 τοις 100. Ανάμεσα τους πολλοί σκληροί ισλαμιστές. Με μια εγκληματικότητα πολύ διαφορετική και σκληρότερη, απ’ ότι πριν είκοσι χρόνια, με τον υπερπληθυσμό των κρατουμένων, και την οικονομική εξαθλίωση των υπαλλήλων, σε λίγο δεν θα ξέρεις ποιον να λυπηθείς περισσότερο, τον δεσμώτη ή αυτόν που τον φυλάει.

Οι λύσεις προφανείς.

Να εξαιρεθούν οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι από τον περιορισμό του δέκα προς μία, όπως έχει γίνει με την Αστυνομία. Η ενοποίηση των υπηρεσιών, της εξωτερικής φρουράς με τους μέσα κι η εναλλαγή ρόλων απάντων. Επίσης να καταβληθούν τα ελάχιστα στο σύνολο τους ποσά που οφείλονται.

Στο σύστημα ασφάλειας της χώρας, δεν χωρούν εκπτώσεις και διακρίσεις. Κι οι φυλακές όπου κρατούνται άνθρωποι και δουλεύουν άνθρωποι, δεν μπορούν να αφεθούν στην καθοδική κι εξαθλιωτική πορεία τους για κρατούμενους και σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Τα παραπάνω δεν αφοροιύν συντεχνιακά αιτήματα κάποιων «πολυτελών» δημοσίων υπαλλήλων. Αφορούν λειτουργούς, των οποίων την δουλειά δεν θα άντεχε εύκολα να την κάνει ο μέσος άνθρωπος, σε έναν σημαντικο τομέα της Δικαιοσύνης, της Δημόσιας Τάξης και Ασφάλειας, ο οποίος αποτελεί, μαζί με την Εθνική Άμυνα, τον σκληρό πυρήνα της Εθνικής Κυριαρχίας και βασική προϋπόθεση των υπόλοιπων δικαιωμάτων των πολιτών, όπως η Υγεία και η Παιδεία.

Επιπρόσθετα η παρούσα κατάσταση επιδεινώνει δραματικά της συνθήκες κράτησης, οι οποίες εξ αντικειμένου συνιστούν μια επιπλέον «ποινή» πέραν της διάρκειας της κράτησης, απάνθρωπη και μη προβλεπόμενη από τον νομικό πολιτισμό μας και της διεθνείς συνθήκες αλλά κυρίως είναι αντίθετες με τον ανθρωποκεντρισμό του Ελληνικού Τρόπου. Συνθήκες που ήδη οδήγησαν την Ομοσπονδία Σωφρονιστικών Υπαλλήλων σε απεργία πείνας. Δεν κλείνουν τις φυλακές, δεν εμποδίζουν την επικοινωνία των κρατουμένων με τις οικογένειες τους τέτοιες άγιες μέρες αλλά προβαίνουν σε μια βαθιά συμβολική πράξη διαμαρτυρίας.

Χρέος της νέας κυβέρνησης θα είναι λοιπόν μέσα στην όλη ανασυγκρότηση της χώρας και πρωτοβουλίες, στις παραπάνω κατευθύνσεις για την αποκατάσταση των δικαιωμάτων των εργαζομένων στις φυλακές αλλά και τον εξανθρωπισμό του σωφρονιστικού συστήματος και την ορθολογικοποίηση του.Οι φυλακές δεν πρέπει να είναι ξενοδοχεία αλλά δεν μπορούν να είναι και απάνθρωπα κολαστήρια για κρατούμενους και σωφρονιστικούς υπαλλήλους.

Εφημερίδα Δημοκρατία