Το ρέκβιεμ του ΠΑΣΟΚ

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Στην Ελλάδα δεν βαριέσαι ποτέ. Να, απόδειξη ότι ο Βενιζέλος θέλει να κάνει νέα αρχή με τον Τσουκάτο και την…Φώφη. Προσπαθεί να ενεργοποιήσει τα βαθύτερα ανακλαστικά του ΠΑΣΟΚ – μπαρόκ αλλά όσο κι αν χτυπάει το γόνατο με το σφυράκι, αυτό έχει πάθει αγκύλωση. Ο ελληνικός βαλκανικός «σοσιαλισμός» βάρυνε πολύ από την βουλιμία του για χωρίς αρχές και ιδέες εξουσία. Καταβρόχθισε όποιες...

καλές προθέσεις υπήρχαν προ τριακονταετίας και κατάπιε αμάσητες τις έννοιες των λέξεων, των ίδιων των ιδεών, διέλυσε το κράτος, κοινωνικοποίησε την διαφθορά και αναδεύοντας τον πάτο της κοινωνίας με τη ρουσφετολογική χουλιάρα, έβγαλε στον αφρό όλη τη σαβούρα.

Απίθανοι τύποι, συνδικαλισταράδες με βρώμικο μάτι, κολλητοί και παρατρεχάμενοι, αφού πούλησαν στη λιανική το παραμύθι που εισήγαγε χονδρικώς η ηγεσία του πάλαι ποτέ κινήματος, αφού προσκύνησαν την διαπλοκή κι έγιναν κολαούζοι της, στο τέλος, επί του ψηλού παιδιού από τη Μινεσότα, φάγανε πολύ βαρύ επιδόρπιο: νεοφιλελευθερισμό, ωμό και σε διπλή μερίδα. Έτσι στο κύκνειο άσμα του το ακούνητο και πετρωμένο ως στήλη άλατος «κίνημα», συγκρούστηκε με τον ίδιο τον σκληρό πυρήνα του. Αυτή την ιδιόμορφη κι αντιπαραγωγική κομματική και κρατική γραφειοκρατία, που έχτισε τείχη σκανδαλωδών προνομίων για μια νομενκλατούρα ημιμαθών έως αγράμματων, όπου συχνά οι πιο επικίνδυνοι ήταν όμως οι πιο «γραμματιζούμενοι». Ο λόγος απλός. Τελειώσανε τα φράγκα. Τα δανεικά που έπαιρναν τα κορόϊδα, ήτοι ο Λαός, τα οποία δεν ήταν τελικά αγύριστα, στέρεψαν. Το «αεροπλανάκι» του ελληνικού ντεμέκ σοσιαλισμού, όπως όλα τα «αεροπλανάκια», κάποια στιγμή έσκασε και τώρα τρέχουμε και δεν φτάνουμε.

Πάνε οι χρυσές εποχές του πλιάτσικου, όπου τα έργα χρεώνονταν διπλά και τρίδιπλα, όπου οι παρέες στην γνωστή πλατεία φουμάρανε αυτάρεσκα τις πουράκλες τους. Χρηματιστήρια, Ολυμπιακοί Αγώνες, όπλα, προμήθειες, μεγάλες μπίζνες. Τότε παχύνανε οι ισχνοί αγωνιστές, βγάλανε τα ζιβάγκο του «Τρίτου Δρόμου», φορέσανε γυαλιστερά κουστουμάκια, σαν τραγουδιστές σκυλάδικου και το ρίξανε ζαλισμένοι στην ντόλτσε βίτα. Στο ράφι σκονίζονταν οι φωτογραφίες με τον Ορτέγκα και τον Αραφάτ και κάτι απωθημένα για καλάσνικοφ κι ένοπλους αγώνες. Έμεινε μόνον η χρήσιμη συμπάθεια προς τον προθάλαμο της εγχώριας τρομοκρατίας και τους μπαχαλάκηδες, τόσο χρήσιμα σε δύσκολους καιρούς κι όποτε η επάρατος δεξιά πήγαινε να κουνήσει καμμιά πέτρα από τα θεμέλια της μεταπολιτευτικής παράγκας.

Τώρα όμως η μηχανή που παρήγαγε χλιδάτη ζωή για τις καραπροοδευτικές στελεχάρες έμεινε από καύσιμο. Βερεσέ γιοκ. Δεν μπορούν να κάνουν πια τράκα από τον Λαό, γιατί απλούστατα ο Λαός είναι ρέστος, πιο στεγνός κι από την έρημο Σαχαρά.

Θα σας πω λοιπόν τι μέλλει γενέσθαι. Το βλέπω το όραμα του νέου ΠΑΣΟΚ με τον νέο πρόεδρο του. Θα πουν «Δεν είμαστε πλέον εμείς, είμαστε άλλοι». Είναι ικανοί, ήδη το κάνουν, να καταγγείλουν τον εαυτό τους, να αποκηρύξουν μετά βδελυγμίας τις πράξεις τους και να ζητήσουν με λοξό μάτι άλλη μια ευκαιρία. Τι να προλάβουν να κάνουν σε μόλις τριάντα χρόνια; Απλώς διέλυσαν την χώρα, τις έννοιες των ιδεών, το ηθικό των απλών ανθρώπων, την παραγωγική βάση της χώρας. Ήμουν φοιτητής και τα γένια μου πλέον άρχισαν ν’ ασπρίζουν αλλά αυτές οι ίδιες φάτσες, με την ίδια νοοτροπία, παραμένουν φάτσα κάρτα στην πολιτική ζωή του τόπου. Είναι χρισμένοι με το αίμα της Πατρίδας από την κορυφή ως τα νύχια. Τώρα στέκονται πάνω στα ερείπια που σώρευσαν οι πράξεις και οι παραλείψεις τους και θα διεκδικήσουν πάλι την ψήφο των απλών ανθρώπων.

Το ΠΑΣΟΚ τελικά δεν είναι απλά ένα κόμμα, είναι μια νοοτροπία. Νοοτροπία παρακμής και ψεύδους. Είναι το κόμμα της ήσσονος προσπαθείας, όταν είναι για το καλό και σταχανοβίτες της κοινωνικής αποσύνθεσης, όταν είναι για το κακό.

Οι ερχόμενες εκλογές λοιπόν είναι μια ευκαιρία να τελειώσουμε με αυτή την νοοτροπία, με αυτό το μοντέλο του άρπαγα ψευδολόγου γραφειοκράτη, που υποδύεται τον φιλολαϊκό και προοδευτικό.

Γι’ αυτό η χειρότερη υπηρεσία που μπορούμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας ως Λαός, είναι με την ψήφο μας να οδηγήσουμε το πολιτικό σκηνικό σε πολυδιάσπαση, να στερήσουμε από τον Αντώνη Σαμαρά την αναγκαία κοινοβουλευτική και λαϊκή νομιμοποίηση που χρειάζεται για να δώσει το τελικό χτύπημα στην μεταπολιτευτική παράγκα και κυρίως στη «νοοτροπία ΠΑΣΟΚ». Το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου διακινεί υπογείως τα περί μετεκλογικής συνεργασίας με την Νέα Δημοκρατία με δυο σαφείς στόχους: αφενός κλείνει το μάτι στους οπαδούς του, που φυλλοροούν, λέγοντας «μην μας αφήσετε να καταρρεύσουμε και θα είμαστε πάλι στα κόλπα, θα έχουμε πάλι μερίδιο εξουσίας, μερίδιο στα ιμάτια της χώρας, έστω και τώρα κάτω από το Σταυρό». Αφετέρου ξέρουν ότι αυτή η ύπουλη προπαγάνδα εξαγριώνει τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας, όχι μόνον τον σκληρό πυρήνα αλλά κι όσους αναποφάσιστους διακρίνουν ότι ο Αντώνης Σαμαράς είναι η μόνη αστική δημοκρατική επιλογή με ρεαλιστικό και λειτουργικό σχέδιο για την Πατρίδα. Το τελευταίο πράγμα που θέλουν είναι να δουν και πάλι τον Βενιζέλο και τους λοιπούς πολιτικούς «συνεργούς» του ιδεοληπτικού ποδηλάτη σε υπουργικούς θώκους.

Η λύση λοιπόν είναι μία. Ισχυρή και αυτοδύναμη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατρίας. Η ψήφος σε κόμματα διαμαρτυρίας απλώς εξυπηρετεί το σχέδιο του ΠΑΣΟΚ να διασωθεί, να μείνουν ατιμώρητοι όσοι οδήγησαν την χώρα εδώ που την οδήγησαν. Άλλωστε η ηγετική ομάδα του το έχει αποδείξει επί δεκαετίες. Τίποτε δεν είναι πάνω από τα κομματικά συμφέροντα, ούτε το εθνικό συμφέρον, ούτε οι θεσμοί, κανείς.

Δεν πιστεύουν στην εθνική και λαϊκή ενότητα. Για την ακρίβεια δεν πιστεύουν σε τίποτα. Κάλλιστα θα μπορέσουν να γράψουν κάτω από τον μπαταρισμένο πράσινο ήλιο την κυνική φράση του Μοντεχρήστο, του αρουραίου του Αρκά: «Είναι καιρός ν’ αφήσουμε τους εγωϊσμούς και να ασχοληθούμε και λίγο με τον εαυτό μας». Αυτό δεν κάνουν τριάντα χρόνια;

(Δημοσιεύεται στην “Δημοκρατία”)