Η φλογέρα του βασιλιά Ραγκούση

Κρίμα… κρίμα που δεν τόλμησε ο κ. Γιάννης Ραγκούσης να θέσει υποψηφιότητα. Ο κρυφός καημός του δεν είναι πια κρυφός αφού το κείμενο που δημοσίευσε εχθές μοιάζει με μπροσούρα για εσωκομματική χρήση. 

Αντί να διεκδικήσει τη θέση του προέδρου ο κ. Γιάννης Ραγκούσης προτίμησε να καλύψει το κενό που άφησε πίσω του ο κ. Νίκος Μπίστης. 

Ηγείται δηλαδή «ρεύματος ανανέωσης» με σύνθημα «Προχωράμε». Τα περί αξιοκρατίας που αναφέρει τα βρίσκουμε κι αλλού, δηλαδή σε όλα τα καινούργια σχήματα. Αναγνωρίζει ότι συγκρούεται σήμερα το παλιό με το καινούργιο λέγοντας ότι ήλθε η ώρα για το μεγάλο «ναι» ή το μεγάλο «όχι».

Ο κ. Ραγκούσης αναφέρεται σε έξι μεγάλες αλήθειες. 

Η αλήθεια είναι ότι αν καλύπταμε το όνομά του θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι το κείμενο προέρχεται από τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» ή τελοσπάντων από κάποιο νέο σχήμα «Για την Ελλάδα ρε γμτ». 

Αντιγράφουμε: ...

«Περήφανη Ελλάδα είναι αυτή που δεν χρωστάει σε κανέναν», 

«Μάγκας Έλληνας είναι αυτός που παράγει ένα προϊόν τόσο καλό, ώστε να γίνει αυτό η επιλογή του γερμανού καταναλωτή», 

«Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να δίνουμε από αυτά που δεν έχουμε», 

«Είναι ιστορικά ανεύθυνοι όλοι αυτοί διακινούν την εθνική αυταπάτη ότι υπάρχει, τάχα, εναλλακτική λύση», 

«Η λύση στο δημοσιονομικό πρόβλημα δεν θα προέλθει από το κλείσιμο των λίγων οργανισμών του δημοσίου», 

«Μόνο η επαναθεμελίωση του πολιτικού συστήματος μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για την έξοδό μας από την κρίση».

Το μόνο ιδεολογικά παράξενο είναι μια αναφορά στο πώς φαντάζεται το κράτος πρόνοιας. 

Σημειώνει ότι πρέπει να μπει ένα τέλος «στις δωρεάν παροχές υγείας και παιδείας για τους έχοντες και κατέχοντες». 

Δηλαδής; 

Να φορολογούνται οι «έχοντες» χωρίς να μπορούν να πάνε σε δημόσιο νοσοκομείο; Είναι μια πρόταση που έχει ενδιαφέρον για τους φοιτητές πολιτικών επιστημών. Για να μην έχουν πάντως παράπονο οι φοιτητές της Φιλολογίας το κείμενο Ραγκούση έχει, κατά τα ειωθότα, και ολίγη από ποίηση. 

Διαλέγει Παλαμά και τη «Φλογέρα του βασιλιά», έργο που παραπέμπει ευθέως στο σήμερα παρά το γεγονός ότι αναφέρεται στην υστεροβυζαντινή εποχή. Διαλέγει στίχο από την αρχή «σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μες στη Χώρα». Ομολογουμένως πετυχημένη η επιλογή. 

Κρίμα… κρίμα που δεν χρησιμοποιεί κι άλλο – πιο χρήσιμος θα γινόταν.

«Σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μες στη Χώρα.
Στην εκκλησία, στον κλίβανο, στο σπίτι, στ’αργαστήρι
παντού, στο κάστρο, στην καρδιά, τ’ αποκαΐδια, οι στάχτες.
Πάει κι ο ψωμάς, πάει κι ο χαλκιάς, πάει κ’ η γυναίκα, πάνε
τα παλικάρια, οι λειτουργοί, και του ρυθμού οι τεχνίτες,
του Λόγου και οι προφήτες.
Τα χέρια είναι παράλυτα, και τα σφυριά σπασμένα
και δε σφυροκοπά κανείς τ’ άρματα και τ’ αλέτρια
κι’ η φούχτα κάποιου ζυμωτή λίγο σιτάρι αν κλείσει
δεν βρίσκει την πυρά ζεστή ψωμί για να το κάνει.
Κι’ από κατάκρυα χόβολη μεστή η γωνιά, κι’ ακόμα
κι απ’τη γωνία του σπιτιού, πιο κρύα η καρδιά είναι.
Kακοκατάντησε η καρδιά του ανθρώπου. Κρίμα… κρίμα!
Σκοτεινό ερείπιο κι’ η εκκλησιά και δίχως πολεμίστρες
το κάστρο, και χορτάριασε κι’ έγινε βοσκοτόπι.
Κι’ ο μέγας Έρωτας μακριά, και είν’ άβουλος ο άντρας
κι’ άπραχτος, και στο πλάι του χαμοσυρτή η γυναίκα,
κυρά τους έχουν την σκλαβιά και δούλο τους το ψέμα.
Σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μες στη Χώρα».

Λώρη Κέζα