Ο «Καλοχαιρέτας» ο «κ. Καλημέρας»

Εδώ και πολλά χρόνια είμαι φαν σου Νίκο Χατζηνικολάου και μάλιστα παθιασμένος, για τους λόγους που θα αναφέρω. 

Πρώτον, γιατί αυτό που έχω εισπράξει όλα αυτά τα χρόνια, είναι ότι εκτός από ιδιαίτερα ευφυής, είσαι ευαίσθητος, γλυκός και δημιουργικός άνθρωπος. 

Δεύτερον, μου αρέσει ο τρόπος που προσεγγίζεις τα δημοσιογραφικά θέματα, με φιλοσοφημένες επισημάνσεις και εύστοχα επιχειρήματα καθώς και ο τρόπος με τον οποίο...
«μαλώνεις» ή επαινείς τους συνεργάτες σου. Σε παρακολουθώ στη τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Για την παρουσία σου στο ραδιόφωνο, έχω να επισημάνω τα εξής:

Ακούγοντάς σε σχεδόν καθημερινά, πρέπει να σου πω ότι τείνεις να χαρακτηριστείς «Καλοχαιρέτας» ή ο «κ. Καλημέρας». 

Εκείνο όμως που με ιντριγκάρει είναι όταν απευθύνεσαι στη Θεσσαλονίκη και λες «Καλημέρα στη κούκλα, στην αγάπη μου τη Θεσσαλονίκη». 

Μήπως νομίζεις αγαπητέ Νίκο ότι αυτά τα τρυφερά λόγια, δε θα πάνε στα αυτιά της Αθήνας; 

Σε πληροφορώ ότι εδώ και καιρό έρχεται η Αθήνα στον ύπνο μου και μου λέει: 

-Πες στον Νίκο Χατζηνικολάου που τον θαυμάζεις τόσο πολύ «τι έχει να παρουσιάσει η Θεσσαλονίκη; Έναν Λευκό Πύργο έχει που δεν είναι πια λευκός. Και ποια είναι τα τραγούδια που γράφτηκαν για τη Θεσσαλονίκη; «Μεγάλη φτωχομάνα» την είπανε αλλά κι αυτό δεν ισχύει γιατί οι Θεσσαλονικείς ξοδεύουν περισσότερα λεφτά από τους Αθηναίους στα μπουζούκια». 

Και μου λέει η Αθήνα:- Με μένα ασχολήθηκαν όλοι οι συγγραφείς, ποιητές και συνθέτες. Μίλησαν για τον Παρθενώνα μου, τη Πλάκα μου, τον Λυκαβηττό μου και με τραγούδησαν καλλιτέχνες με φωνές αηδονιών. «Λόντρα, Παρίσι, Τεργέστη, Βιέννη μπρος στην Αθήνα καμιά σας δε βγαίνει». «Αθήνα και πάλι Αθήνα», ή «τριγυρνάνε οι νταλίκες στην Αθήνα» και πολλά άλλα που δεν θα τα αναφέρω. 

Για τη Θεσσαλονίκη, τι ειπώθηκε; Ας είναι καλά ο Μητροπάνος που αναζητούσε τη γκόμενά του τα ξημερώματα κι έγινε επιτυχία. 

Και συνεχίζει η Αθήνα: Είναι αμαρτία να μη με αναφέρει ποτέ κι εμένα. Εμένα, που μου χρωστάει τη καριέρα του γιατί εγώ τον πήρα από το χέρι και τον σεργιάνησα στο χάρτινο φεγγαράκι του Μάνου Χατζιδάκι, γιατί εγώ τον έφτασα ως τον ουρανό κι όταν ανέβηκε, εγώ έβαλα τον Αντύπα να του τραγουδήσει –Είμαι στα χάϊ μου, είμαι ανεβασμένος, στα σύννεφα πετάω- Εγώ έβαλα τη Βίσση να του τραγουδήσει –Βρε κουτό, βρε κουτό, βρε κουτό εγώ θέλω να σε δω ευτυχισμένο κι επειδή ήξερα ότι του αρέσει ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος, την έβαλα να του τραγουδήσει «Γνώρισα τον έρωτα και νιώθω στη καρδιά μου κάτι το παράξενο για πρώτη μου φορά». Εκείνη την εποχή το σιγοτραγουδούσε συνέχεια και μαζί του τραγουδούσε η Πλάκα μου, του Φιλοπάππου, το Θησείο μου, η Ρωμαϊκή αγορά ενώ αν ήταν στη Θεσσαλονίκη θα του τραγουδούσε, ο Βαρδάρης, η Αρετσού, η Άνω Τούμπα, η Κάτω Τούμπα και η Μενεμένη. Κι αυτός ο αχάριστος κάνει κάθε μέρα τη Θεσσαλονίκη ευτυχισμένη και μένα την Αθήνα του την αφήνει πικραμένη να βαλαντώνει στο κλάμα».

Εκτός από την Αθήνα, θέλω κι εγώ σαν θαυμαστής σου να σου κάνω μερικές παρατηρήσεις.

Εκείνες οι διαφημίσεις με το Μινέρβα Μπένεκολ που μας σπρώχνεις να αλείψουμε τέσσερις φέτες ψωμί για να ρίξουμε τη χοληστερίνη. 

Και τα κιλά από το ψωμί, πως θα τα ρίξουμε; 

Το ζάχαρο από το άμυλο, πως θα το κατεβάσουμε; 

Δεν είναι λίγο φασιστικό, το «χοληστερίνη ή Μπένεκολ». 

Μου θυμίζει «Καραμανλής ή τανκς». 

Μετά, θέλω να μάθω ποιες είναι οι «θανόλες» και εν τέλει, θαν’ όλες εκεί ή θα’ ναι οι μισές; 

Κάθε λίγο διακόπτεις για διαφημίσεις. Μέχρι και τις διαφημίσεις, τις διακόπτεις για διαφημίσεις. Παλιά είχαμε τους πραματευτάδες που περνούσαν και διαφήμιζαν τη πραμάτεια τους. 

Σήμερα, οι πραματευτάδες διαφημίζουν κάπως έτσι:

«Το πρωί κυρά όταν ξυπνήσεις,
με REAL FM να ξεκινήσεις .
Με τον Νίκο αν μιλήσεις,
θα σου πει τι θα ψωνίσεις.
Γιατί από τις 10 το πρωί,
τα καλούδια του πωλεί,
σαν τελάλης διαλαλεί
με στεντόρεια φωνή.
Πάρε κόσμε ρολογάκι
και cd με Σφακιανάκη.
Δυο κουτιά με μαργαρίνη,
ένα βάζο με φυτίνη,
να σου ρίξουν άψε σβήσε την κακή χοληστερίνη.
Πάρε προφυλακτικά
και θανόλες και αυγά,
μια Μινέρβα να μην έχει λιπαρά
κι έναν αράπη να σε πηδά.»
Γιάννης Μπουρνέλης