Η συντεχνία των … τριών

LO.R.DI.

Σε απολύτως συντεχνιακή λογική κινείται το «αντισυντεχνιακό μανιφέστο» των τριών επίδοξων διεκδικητών της αρχηγίας του ΠΑΣΟΚ που διαγκωνίζονται να κερδίσουν εύσημα «καταλληλότητας» από τον ξένο παράγοντα, σκυλεύοντας το πολιτικό πτώμα του Γιώργου Παπανδρέου.

Στην ουσία πρόκειται για ένα ιδιότυπο pole positioning πρόθυμων εντολοδόχων που φιλοδοξούν να αποτελέσουν τους μελλοντικούς...
«εγγυητές» της μνημονιακής επιτήρησης. Οι αυτοχρισθέντες δελφίνοι αποφάσισαν δυστυχώς να επενδύσουν πολιτικά στην επιχείρηση «υποταγής και εξαθλίωσης» της ελληνικής κοινωνίας, δαιμονοποιώντας κάθε δύναμη αντίστασης την οποία και ονομάζουν «συντεχνία». Σύμφωνα με την… προοδευτική λογική τους, όποιος τολμά και διαμαρτύρεται επειδή του πετσοκόβουν το μισθό ή του κλέβουν τη σύνταξη, είναι σκοταδιστής και οπισθοδρομικός. Κοινωνός συντεχνιακών συμφερόντων και κακών συνηθειών του παρελθόντος που πρέπει να εξαλειφθούν ώστε να διευκολυνθεί η «προσαρμογή» της χώρας! Οι τρεις επιστολογράφοι γνωρίζουν ότι οι απόψεις τους, στην ελληνική κοινωνία, είναι μειοψηφικές. Και επειδή ξέρουν πως κι οι ίδιοι είναι λίγοι, αποφάσισαν προσωρινά να ενώσουν δυνάμεις, προσβλέποντας στο αλγεβρικό άθροισμα της πολιτικής τους μετριότητας.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥΣ διαδρομή είναι γνωστή και δεν επιτρέπει παρερμηνείες. Η εκ Κοζάνης… ορμώμενη κυρία Διαμαντοπούλου διακατέχεται από ένα είδος εθελόδουλης ευρωλαγνείας. Είναι βέβαιον πως αν μπορούσε να προβλέψει ότι κυρίαρχη δύναμη στην ξένη κατοχή θα ήταν η Γερμανία, θα είχε προτείνει τα γερμανικά ως πρώτη γλώσσα στα ελληνικά σχολεία. Εστω και αν αναγκαζόταν να μοιράζει εμβατήρια σε φωτοτυπίες… Ο Ραγκούσης συνιστά διαφορετική περίπτωση πολιτικού γενιτσαρισμού με πρωτόγονα χαρακτηριστικά. Από τα χάμπουργκερ της Πάρου, στην κυριολεξία «είδε φως και μπήκε» και τώρα αγωνίζεται με τον ζήλο του νεοφώτιστου επαρχιώτη για τα συμφέροντα των δανειστών. Μόνο που οι τροϊκανοί τον έχουν πάρει είδηση και του χρεώνουν τη διάλυση της δημόσιας διοίκησης. Για να μην αδικούμε πρόσωπα, ο μόνος συνειδητός της μνημονιακής πολιτικής που κατάφερε να προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στην Τρόικα χωρίς να γκρεμίσει τη δημοτικότητά του, είναι ο Ανδρέας Λοβέρδος. Ο κύριος Λοβέρδος διαθέτει χαρίσματα μεταξύ των οποίων και εκείνο της τηλεοπτικής κλάψας. Αν είχε εδώ και χρόνια κατοχυρώσει τον ρόλο ενός κεντροαριστερού «Στέφανου Μάνου», θα μπορούσε να εγγράψει πολιτική υποθήκη στον ιδεολογικό χώρο του… εισαγόμενου νεοφιλελευθερισμού. Σήμερα, απλώς αυτοαναιρείται. Τα κίνητρα των τριών επιστολογράφων, επομένως, δεν είναι και τόσο ευγενή. Ούτε ασφαλώς φιλοπατριωτικά. Συντεχνιακά και ματαιόδοξα είναι στο βαθμό που κατοχυρώνουν ρόλους στη νομή της εξουσίας, με ξένα διάσημα και εις βάρος του κοινωνικού συμφέροντος…

Του Γιώργου Χαρβαλιά στον Ελεύθερο Τύπο