Ο συνδικαλισμός μας πρόδωσε.

Στα σύγχρονα αντιπροσωπευτικά πολιτικά συστήματα (αποφεύγουμε τον όρο δημοκρατία, γιατί δημοκρατίες δεν είναι), όπου η πολιτική εξουσία συγκεντρώνεται στην κορυφή και έτσι ο πολίτης είναι ανίσχυρος, χωρίς τη δυνατότητα παρέμβασης, έχουν αναπτυχθεί ισχυρές ομάδες κοινωνικών συμφερόντων, ως αντιστάθμισμα των ισχυρών κεντρικών εξουσιών και της έλλειψης ουσιαστικής δημοκρατίας. Μέσα από αυτές τις ομάδες ο πολίτης έχει τη δυνατότητα παρέμβασης και ακύρωσης κεντρικών επιλογών ή επίτευξης συμβιβαστικών λύσεων με την κεντρική εξουσία, την οποία αναγκάζει να παίζει ένα ρόλο διαιτητή μεταξύ των αντικρουόμενων κοινωνικών συμφερόντων.

Από τις σημαντικότερες κοινωνικές ομάδες συμφερόντων, που προστατεύουν τον πολίτη....

απέναντι στην κεντρική εξουσία είναι τα συνδικάτα. Ειδικά στις αστικές κοινωνίες, όπου λειτουργούν αστικά Κοινοβουλευτικά Συστήματα (όπως το δικό μας), κατευθυνόμενα από τους ολιγάρχες του χρήματος, τα ισχυρά συνδικάτα είναι εκείνα που αποτελούν την ασπίδα του ανίσχυρου εργαζόμενου πολίτη, ενάντια στην εκμετάλλευση και στην εξαθλίωσή του.

Δυστυχώς στη χώρα μας το πολιτικό σύστημα είναι κάθετα δομημένο και απόλυτα ελεγχόμενο. Βασικοί πυλώνες του συστήματος είναι τα αρχηγικά κόμματα που είναι δομημένα με μορφή πυραμίδας. Τα κόμματα στη χώρα μας λειτουργούν αυθαίρετα, πάνω και πέρα από Σύνταγμα και νόμους και τα διακρίνει πλήρη οικονομική αδιαφάνεια. Απόλυτος άρχων μέσα στα κόμματα είναι ο αρχηγός, ως απομεινάρι παλιότερων ιδιοκτητών των κομμάτων και η λειτουργία του πολιτικού συστήματος εξαρτάται από τη δύναμη ή την αδυναμία του κομματικού αρχηγού να αντιστέκεται ή όχι στα κρατικοδίαιτα παράσιτα που ελέγχουν κυρίως τη χρηματοδότηση των κομμάτων και τη ροή των πληροφοριών. Δηλαδή σπάνια.

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις λοιπόν, ενώ θα έπρεπε να μπαίνουν ανάμεσα στα αρχηγικά κόμματα και τα συμφέροντα που τα ελέγχουν από το ένα μέρος και στους εργαζόμενους πολίτες από το άλλο, δυστυχώς αποτελούν μέρος της κομματικής πυραμίδας και υπακούουν πλήρως στις αρχηγικές εντολές και τα συμφέροντα που υπαγορεύουν αυτές τις εντολές.

Αυτό το ζούμε , κατά τον πλέον εμφανή τρόπο σήμερα, όπου έχουμε, όσο ποτέ άλλοτε, ανάγκη τις συνδικαλιστικές οργανώσεις για να προστατέψουν τον ανίσχυρο εργαζόμενο πολίτη.

Και ενώ έχουμε αυτή την ζωτική ανάγκη, αντιθέτως σήμερα βλέπουμε τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να γυρίζουν επιδεικτικά την πλάτη στους εργαζόμενους και να εκτελούν τα παραγγέλματα της κομματικής ηγεσίας, η οποία κατευθύνεται από τα ντόπια και διεθνή τοκογλυφικά παράσιτα.

Ορισμένες 24ωρες απεργίες και στάσεις εργασίας για την τιμή των όπλων, περισσότερο εκθέτουν τους εργαζόμενους του κάθε κλάδου και ταλαιπωρούν τους πολίτες παρά ενοχλούν τον αρχηγό.

Θα πρέπει επιτέλους οι συνδικαλιστικές ηγεσίες να μας πουν αν θέλουν ανατροπή της πολιτικής της κυβέρνησης ή απλά την εξαπάτηση των εργαζομένων;

Γιατί, αν επιθυμούν ανατροπή της πολιτικής του μνημονίου και της Τρόϊκας, μόνο με έναν τρόπο αυτό επιτυγχάνεται: Με ανατροπή της κυβέρνησης. Δηλαδή μόνο με διαρκή απεργία μέχρι τελικής λύσης.

Το θέλουν όμως αυτό οι κομματικές συνδικαλιστικές ηγεσίες ή όχι;

Αλλά τι λέμε; Θα πρέπει να ρωτήσουν πρώτα τον κομματικό αρχηγό τους.

Αναδημοσίευση από Προεδρική Δημοκρατία