Ότι δε δρα δε ζει

Το κακό υπερτερεί όχι γιατί οι κακοί είναι πολλοί αλλά γιατί οι καλοί είναι δειλοί. 

Χωρίς πολλά πολλά μπαίνω στο τι εννοώ. Εννοώ ότι για όσα δυσάρεστα συμβαίνουν στη ζωή μας δεν είναι πολλοί οι υπαίτιοι, δεν είναι πολλοί αυτοί που θέλουν να μας κάνουν κακό. Είναι κάποιοι λίγοι, που τους έχουμε επιτρέψει να έχουν τη δύναμη και ανεξέλεγκτα και ανελέητα να κάνουν το κακό. Είναι αυτοί που πριν πάρουν αυτή τη δύναμη ήταν άγνωστοι και ασήμαντοι στην κοινωνία που ζούσαν. 

Όλη η προσπάθειά τους στοχεύει στο πως θα μας κάνουν κακό καθιστώντας μας ανωφελείς, αποδυναμώνοντας μας και εξουθενώνοντάς μας σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής και πολιτικής μας ζωής, καταρρακώνοντας την αξιοπρέπειά μας και την ηθική μας, για να μπορούν να εξασφαλίσουν διάρκεια στο "θεάρεστο" έργο τους και να φανούν αντάξιοι απέναντι στους εργοδότες τους.
Τι κάνουμε για να απαλλαγούμε από αυτά τα "παράσιτα" που ξαφνικά "φύτρωσαν" ανάμεσά μας και κατέλαβαν θέσεις και πήραν αξιώματα; 

Άλλο φάρμακο για τη θεραπεία της παραπάνω ασθένειας δεν υπάρχει από την περιφρόνηση του καναπέ και την δραστηριοποίησή μας μέσα στους πολλούς, έτσι θα αντιληφθούμε την πραγματική μας αξία, θα διεκδικήσουμε την αυτοτέλειά μας, θα ξεφύγουμε από τη "μπόχα" που αναδύουν οι κακοί, θα συγκρουστούμε με αυτούς τους λίγους για το σωστό και το δίκαιο και δεν θα τους επιτρέπουμε πια να μας γελοιοποιούν.
Γιατί, σε τελική ανάλυση, δεν βλάπτει μόνο αυτός που κάνει το κακό αλλά και εκείνος που δεν κάνει τίποτε, για να μην μπορεί ο άλλος να κάνει το κακό.
Αν συνεχίσουμε να μην αντιδρούμε αποδεικνύουμε την δειλία μας, αφού η αδιαφορία, ο φόβος, η ολιγωρία, ο ωχαδερφισμός είναι ταυτόσημα με την δειλία.