Η ΝΕΑ Μεταπολίτευση

Ο Χάρτης του πολιτικού προσωπικού της Ελλάδας και οι ηγεσίες του την 10ετία του 1950/60, όπως αυτός διαμορφώθηκε μετά την κατάρρευση του Άξονα, την αποχώρηση των γερμανικού στρατού κατοχής, την ποδηγέτηση από τον εξωτερικό παράγοντα των νικητών και τον εμφύλιο πόλεμο, ξαναγράφεται σήμερα στην πιο επικίνδυνη πολιτικά και κοινωνικά εκδοχή του.

Η Ελλάδα σήμερα, εξήντα τόσα χρόνια μετά, οι συνθήκες είναι βέβαια εντελώς διαφορετικές, η ομοιότητα όμως των μεθόδων, των δράσεων και των στόχων της εποχής εκείνης μοιάζουν ανιστόρητα αντιγραμμένες.

Η Ελλάδα τότε μάζευε τα κομμάτια της και μέτραγε τις πληγές της από την γερμανική Κατοχή και τον τραγικό αδελφοκτόνο εμφύλιο των πόλεων, των χωριών μας και των βουνών μας.

Οι πολιτικές ηγεσίες τότε όμως αποδείχτηκαν ιστορικά ανίκανες να διαχειριστούν την κοινωνία της απελευθερωμένης Ελλάδας και το τραγικό αποτέλεσμα χτύπησε την πόρτα κάθε πονεμένης ελληνικής οικογένειας.

Σήμερα, η συντριπτική πλειοψηφία των εκλεκτών του Λαού στο σημερινό Κοινοβούλιο, συναγωνίζονται σε ποιότητα ήθος και συναίσθηση της ιστορικής εθνικής τους με εκείνους που ανέδειξαν τις διαδοχικές Κυβερνήσεις του 1950/51, του ΄63,τις εκτροπές του συνταγματικού Παράγοντα της εποχής και των επίορκων του 1965/66, που οδήγησαν όλοι τους μαζί την Ελλάδα στην χούντα του Παπαδόπουλου και της ένστολης παρέας του μέχρι το 1973/74.

Η σημερινή Βουλή των Ελλήνων κινδυνεύει να καταγραφεί δίδυμη αδελφή της περιόδου 1965/66 στην σύγχρονη εκδοχή της.

Μια δεκαετία περίπου πήγε τότε χαμένη για το Έθνος, την χώρα, την δημοσιονομική οργάνωση και την ανάπτυξη του Κράτους.

Στην Μεταπολίτευση, όπως αυτή ιστορικά σήμερα καταγράφεται, η διαδικασία ανασυγκρότησης του Κράτους ξεκίνησε με το Δημοψήφισμα για την μορφή του πολιτεύματος, τις εθνικές εκλογές του 1974 και την σύνταξη του Συντάγματος της Ελληνικής Δημοκρατίας που ψηφίστηκε το 1975 από την Βουλή, στην οποία το σύνολο του Ελληνικού Λαού από την Αριστερά, μαζί με το ΚΚΕ, μέχρι την άκρα δεξιά είχε εκπροσωπηθεί.

Όλα αυτά τα κορυφαία έγιναν με πρωτόγνωρο ταχύ ρυθμό και άψογο δημοκρατικό τρόπο στην διάρκεια της Κυπριακής τραγωδίας και μέσα σε ένα εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον, ταλαντευόμενο μεταξύ σοσιαλιστικού κρατισμού διαφόρων τάσεων και δρόμων και απέναντι σε μια ξέφρενη νεοφιλελεύθερη υστερία τόσο στην γηραιά Ευρώπη όσο και πέρα από τον Ατλαντικό με τον Λευκό Οίκο να σφυρίζει αδιάφορα.

Μετά από 35 περίπου χρόνια το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας με τους επικεφαλής των δύο κομμάτων εξουσίας τον Κώστα Α. Καραμανλή και Γιώργο Α. Παπανδρέου, μαζί με τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα, το 2010 ολοκλήρωσαν τον ιστορικό κύκλο της Μεταπολίτευσης.

Οι σημερινοί επικεφαλής των κομμάτων και τα επιτελεία τους, εγκλωβισμένοι μέσα στην προσωπική και κοντόφθαλμη κομματική ιδιοτέλειά τους, δεν πήραν χαμπάρι ότι μια Νέα Κοινωνία των πολιτών διαμορφώνεται που τους αφήνει πίσω της μέσα στην μιζέρια τους, πολιτικά ρυτιδωμένους και βαρήκοους στα ηχηρά ακούσματα της κοινωνίας που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται.

Σήμερα διανύουμε τον τέταρτο χρόνο από το 2008 και η ΝΕΑ Μεταπολίτευση της μεταπολίτευσης του 1974 δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

Προς τα πού λοιπόν πορευόμαστε σε τοπικό και Εθνικό επίπεδο;

Αναγνωρίζουμε άραγε, εμείς τουλάχιστον οι παλαιότεροι, ότι άρχισαν τα όργανα όχι των μπουζουκιών και της κιθάρας του Μαρούδα, της μετεμφυλιακής εποχής, αλλά μόνο τα όργανα της Βίας, που ξαναδείχνει το αποτρόπαιο πρόσωπό της στην πολιτική και κοινωνική ζωή των Ελλήνων;

Η ατομική και μαζική Βία είναι εξ ορισμού ακραίες δράσεις επιβολής από όπου και εάν αυτή προέρχεται και ασκείται. Από το Κράτος, το παρακράτος, το ανώνυμο κερδοσκοπικό κεφάλαιο, από τα ποικιλώνυμα και άλλα απρόβλεπτα περιθώρια της κοινωνίας, τις συνέπειες της όποιας βίας την βιώνουν οι πολίτες ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί καθημερινά.

Αυτή η κουλτούρα της Βίας που ρίζωσε τα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου, που εμείς οι παλαιότεροι πολλά χρόνια προσπαθήσαμε να ξεριζώσουμε, άρχισε σήμερα να ξεβλασταρώνει.

Με τις σφαλιάρες, τις καταστροφές της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, τα κοντάρια και τους λοστούς. Με τις μολότωφ, τους εμπρησμούς, τις επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα. Με τα ρόπαλα, τα μαχαίρια, τα καλάσνικωφ και τέλος(;) τις δολοφονίες ηλίθιου πολιτικού ρεβανσισμού που έντονα θυμίζουν το εθνοκτόνο ιστορικό κεφάλαιο των «πολιτικών δολοφονιών» της Κατοχής του ανεξέλεγκτου μίσους αλλά ακόμη και της προβοκάτσιας που παραμονεύει.

Η αγανάκτηση των πολιτών έγινε οργή, φόβος και μίσος και το κοινωνικό έδαφος πρόσφορο για δράσεις, πράξεις και εκρήξεις βίας.

Σήμερα οι ανιστόρητοι σημαιοφόροι των πάσης επωνυμίας «Κινήσεων», «Κινημάτων», «Πρωτοβουλιών» κ.τ.λ., μαζί με τους ανυποψίαστους και αφελείς συνοδοιπόρους τους, το ποτίζουν καθημερινά με συνθήματα χωρίζοντας τους φορτισμένους με οργή και μίσος πολίτες σε στρατευμένους, από τους «άλλους» τους ανέντακτους νοικοκύρηδες, την νεολαία μας, τους απόστρατους της ζωής και τους ανήμπορους.

Όλοι λοιπόν εναντίον όλων και κανένας δεν μπορεί να καταλάβει τον άλλον τι τελικά θέλει να προτείνει και γιατί. Με αλλά λόγια εμείς και οι άλλοι. Ποιοί όμως είναι άραγε όλοι αυτοί; Μήπως είναι και οι γονείς των τριών νέων Ελλήνων που τους μεγάλωσαν για να σηκώσουν τις σορούς τους από τα πεζοδρόμια στις γειτονιές του Κερατσινίου και του Ν. Ηρακλείου;

Αν υποθετικά γινότανε ένα κοινό μνημόσυνο για τον άδικο χαμό τους αυτοί οι άκριτοι ψηφοσυλλέκτες απανταχού της Ελληνικής Επικράτειας τι θα πουν;

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΑΣ;;

Δεν μας απομένει λοιπόν παρά να δούμε τους σύγχρονους «πυρήνες», τις «αχτίδες» και τις «επιτροπές» της γειτονιάς, της πόλης, των χωριών της Περιφέρειας και των βουνοπλαγιών, ηλεκτρονικά σήμερα, συνδεδεμένους όλους από τα χέρια όχι των «άκρων» αλλά των ακραίων και των «μεσαίων» συντεχνιακών κοινωνικών ομάδων, των οπαδικών συνδικαλιστών πάσης προελεύσεως και κοινωνικής μισαλλοδοξίας εμπλέκοντας τους νέους που σπουδάζουν και τους άλλους με την κάρτα ανεργίας στο χέρι.

Δηλαδή με άλλα λόγια η παραδοσιακή συνταγή των παππούδων τους για μια άτακτη επανάσταση των συνθημάτων με σκόρπιους σκοπούς και στόχους να ξεκινά από τις πλατείες, τις γειτονιές τα σχολειά μας και τα μαντριά.

Δηλαδή οι Έλληνες πολίτες διαιρεμένοι και σκόρπιοι σε «ήρωες» και «χαφιέδες» του ανατρεπτικού συνθήματος του Νίκου Ζαχαριάδη;

Δηλαδή σε σύγχρονη εκδοχή σε «προδότες» και «ελληναράδες»; Σε αντιμνημονιακούς και σε μνημονιακούς με ότι αυτό σημαίνει;

Αν όλα τα πιο πάνω θεωρούνται υπερβολικά, ιδιαίτερα από τις νεώτερες γενιές, η απάντηση είναι μία, έστω ρητορική, ερώτηση:

Αν δεν μάθουμε από την Ιστορία μας, πώς θα καταλάβουμε το παρόν μας και θα πορευτούμε στο μέλλον;

Και μία πρόταση - ευχή: Εθνική Συνεννόηση ,συναντίληψη της πραγματικότητας, αλληλεγγύη και εθνική ομοψυχία των πολιτών της Ελληνικής κοινωνίας για τα βασικά στοιχεία Ζωής που μας αφορούν, και δημιουργούν την Ελπίδα για το παρόν και το μέλλον που όλα αυτά μας ενώνουν όλους.

Για τα θετικά που μέσα σε 12 μήνες από τον Νοέμβριο 2012 έχει πετύχει η ελληνική κοινωνία με υπέρτατες θυσίες των πολιτών της. Αλλά και για τα λάθη όλων μας και για την πρόκληση για να διορθωθούν τα περισσότερα από όλους εμάς στο παρόν και στο άμεσο μέλλον.

Η πρόκληση για μια ΝΕΑ Μεταπολίτευση είναι μπροστά μας. Ας την διαχειριστούμε με γνώση της Ιστορίας μας, με ψυχραιμία, πείσμα και πίστη στο Όραμα της Νέας Ελλάδας.

Κάθε συνειρμός με τα δικά μας δρώμενα στην Πάρο είναι τυχαίος και συμπτωματικός.

Κίμων Μ. Κοτσώνης

Χοχλίδες, Δριός 26/11/2013